Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΜΠΟΜΠΙ ΣΑΝΤΣ;



Σήμερα στο νοσοκομείο, στην ιατρική επίσκεψη, με αφορμή την προβληματική σίτιση κάποιου ασθενή, ανέφερα το όνομα του Μπόμπι Σαντς. Στην ερώτηση κάποιου νέου γιατρού, ποιος είναι αυτός...ο Μπόμπι Σαντς και βλέποντας τα χάσκοντα στόματα των υπολοίπων, ρώτησα αν κάποιος τον...ήξερε. Μου προξένησε τεράστια έκπληξη το γεγονός, ότι κανείς γιατρός, καμιά νοσηλεύτρια, ούτε η προϊσταμένη, αλλά και κανείς ασθενής, δεν γνώριζε αυτό το όνομα. Σε λίγο μια ομάδα εργαζομένων ενός πασίγνωστου ελληνικού αριστερού κόμματος επισκεπτόταν τους θαλάμους μοιράζοντας προκηρύξεις για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, που αφορούν το λεγόμενο ολοήμερο νοσοκομείο, κλπ. Τους ρώτησα κι αυτούς για τον Μπόμπι Σαντς και βέβαια κι αυτοί δεν τον είχαν ακουστά. Δεν κάνω τον πολύξερο. Άπειρες φορές πιάνω τον εαυτό μου να μην γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, που λογικά θα έπρεπε να γνωρίζω. Όμως ομολογώ ότι η σημερινή εμπειρία ήταν μια ψυχρολουσία. Το αφήνω χωρίς σχόλια.
Παρακάτω παραθέτω μερικά στοιχεία για τον Μπόμπι Σαντς που σταχυολόγησα από το διαδίκτυο. Μερικά μόνο, μην πάθουμε και…υπερκόπωση.

ΙΡΛΑΝΔΙΑ: 29 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ
ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΤΟΥ IRA
Φέτος συμπληρώνονται 29 χρόνια από τότε που 10 Ιρλανδοί μαχητές του IRA πέθαναν το 1981, στην «Ιρλανδική Απεργία Πείνας», μια εκστρατεία που ξεκίνησε για να ανακτήσουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα οι πολιτικοί κρατούμενοι, που βρίσκονταν στις φυλακές της Βρετανικής κυβέρνησης.
Η απεργία πείνας οδήγησε στον τερματισμό τής πολιτικής της Βρετανικής κυβέρνησης, που είχε κατατάξει τους Ιρλανδούς μαχητές στη Βόρεια Ιρλανδία ως ειδική κατηγορία χωρίς δικαιώματα.
Tο ειδικό καθεστώς κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων είχε ως στόχο να κάμψει την πειθαρχία και την οργάνωσή τους ως πολιτικών κρατουμένων. Ήταν μέρος της συνεχιζόμενης στρατηγικής ποινικοποίησης της αντίστασης στη Βρετανική κατοχή.
Ως απάντηση σ’ αυτή την κατάσταση οι κρατούμενοι του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (ΙRΑ) και του Ιρλανδικού Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (INLA) ξεκίνησαν τη «διαμαρτυρία της κουβέρτας», όπου οι κρατούμενοι αρνούνταν να φορούν τις στολές της φυλακής και είτε περπάταγαν γυμνοί ή έφτιαχναν ρούχα από τις κουβέρτες τους.
Οι διαμαρτυρίες αυτές είχαν ως στόχο την εξασφάλιση «Πέντε Αιτημάτων».
-το δικαίωμα να μη φορούν τις στολές της φυλακής
-το δικαίωμα να μην εργάζονται για τη φυλακή
-το δικαίωμα της ελεύθερης συναναστροφής τους με άλλους κρατούμενους
-το δικαίωμα να οργανώνουν τις δικές τους εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες
-το δικαίωμα σε μια επίσκεψη, ένα γράμμα και ένα πακέτο ανά εβδομάδα.
Τον Οκτώβριο του 1980 ξεκίνησε η πρώτη απεργία πείνας. Σ’ αυτήν συμμετείχαν άντρες και γυναίκες από τρεις διαφορετικές φυλακές. Μετά από δυο μήνες και μ’ ένα κρατούμενο πολύ κοντά στο θάνατο, η Βρετανική κυβέρνηση φάνηκε να αποδέχεται το αίτημα των κρατουμένων να φορούν τα δικά τους ρούχα. Η απεργία σταμάτησε τον Δεκέμβριο, προτού πεθάνει κανένας.
Μετά από μερικές βδομάδες, έγινε ξεκάθαρο ότι η Βρετανική κυβέρνηση δεν είχε καμιά πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα των κρατουμένων και απλά τους εξαπάτησε για να σταματήσουν την απεργία πείνας. Στις 1 Μάρτη του 1981, ξεκίνησε μια νέα απεργία πείνας.
Ο Μπόμπι Σαντς, ένας από τους ηγέτες του ΙΡΑ, ήταν ο πρώτος που αρνήθηκε να παίρνει τροφή. Οι απεργοί πείνας ήξεραν ότι κατά πάσα πιθανότητα θα πεθάνουν καθώς η Θάτσερ, πρωθυπουργός τότε της Βρετανίας, είχε δημόσια απορρίψει κάθε συμβιβασμό.
Ο Mπόμπι Σαντς είχε δηλώσει: «Δεν θα με σπάσουν καθώς η επιθυμία για ελευθερία και για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού βρίσκεται στην καρδιά μου. Θα φθάσει η μέρα όπου όλος ο λαός της Ιρλανδίας θα έχει την επιθυμία για ελευθερία. Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα».
Ο Σαντς ήταν ένας μεγάλος αγωνιστής και πήγε φυλακή για πρώτη φορά στα 17 του για τις δραστηριότητες του στον ΙRΑ. Το υπόλοιπο της ζωής του, πέρα από μια σύντομη περίοδο έξι μηνών, το πέρασε στις φυλακές όπου διάβασε πολύ, ιδιαίτερα τα κείμενα του Τσε Γκεβάρα. Λίγο πριν την έναρξη της απεργίας πέθανε ένας ανεξάρτητος Ιρλανδός βουλευτής. Ο Σαντς ήταν υποψήφιος για τη θέση του μακαρίτη βουλευτή και εκλέχτηκε τελικά στις 9 Απριλίου του 1981 κερδίζοντας με 30.492 ψήφους τον φιλοβρετανό υποψήφιο Γουέστ. Μετά από τρεις βδομάδες, στις 5 Μαΐου του 1981 και ύστερα από 66 μέρες απεργίας πείνας, ο Σαντς πεθαίνει στο νοσοκομείο της φυλακής. Ήταν 27 χρόνων. Η ανακοίνωση του θανάτου του προκαλεί την οργή των Ιρλανδών και ταραχές στους δρόμους της Βόρειας Ιρλανδίας.
Στην κηδεία το φέρετρο του Σαντς το ακολουθούν 100.000 άνθρωποι. Μια γκάιντα στην κεφαλή της νεκρώσιμης πορείας έπαιζε ένα τραγούδι που έγινε δημοφιλές από τους υποστηρικτές των απεργών πείνας:
«Δεν θα φορώ του κατάδικου τη στολή,
πειθήνια δεν θα υπηρετήσω την ποινή μου,
και ας αποκαλεί η Βρετανία τον αγώνα της Ιρλανδίας
800 έτη εγκλήματος». Το καλοκαίρι πέθαναν ακόμα 9 απεργοί πείνας. Τα ονόματα τους ήταν: Francis Hughes, Patsy O’Hara, Raymond McCreesh, Joe McDonnell, Martin Hurson, Kevin Lynch, Kieran Doherty, Thomas McElwee και Michael Devine.
Στα τέλη του καλοκαιριού η απεργία πείνας άρχισε να σπάει καθώς ο Καθολικός κλήρος πέτυχε να πείσει τις οικογένειες των κρατουμένων που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους να τους ταΐσουν ενδοφλεβίως. Αφού συνέβη αυτό μ' έναν αριθμό κρατουμένων, ο ΙRΑ και ο INLA σταμάτησαν την απεργία μετά από 217 μέρες, στις 3 Οκτώβρη του 1981. Στη συνέχεια, η Βρετανική κυβέρνηση ικανοποίησε τα αιτήματα των απεργών πείνας, «σιωπηλά» και χωρίς ποτέ όμως να τους θεωρήσει πολιτικούς κρατούμενους. Η απεργία πείνας οδήγησε σε μια αναζωογόνηση της αντίστασης κατά της Βρετανικής κατοχής και της δραστηριότητας του ΙRΑ, που οδήγησε σε πολλές νέες στρατολογήσεις. Η δραστηριότητα του Σαντς για το κοινοβούλιο, ως υποψήφιος και απεργός πείνας ταυτόχρονα ενέπνευσε την στρατηγική της «ένοπλης πάλης και των εκλογών», όπου το Σιν Φέϊν συμμετείχε στις εκλογές σ’ όλη την Ιρλανδία ενώ ο ΙΡΑ συνέχιζε την ένοπλη αντίσταση κατά του Βρετανικού στρατού και των δεξιών παραστρατιωτικών δυνάμεων.
Ο θάνατος των δέκα μαρτύρων πείνας, προκάλεσε την αηδία και την αποστροφή για το Βρετανικό ιμπεριαλισμό σε ολόκληρο τον κόσμο. Επίσης κινήματα αντίστασης ανά τον κόσμο εμπνεύστηκαν από την πάλη τους.
Στο νησί Robben, ο Μαντέλα με μια ομάδα κρατούμενων ξεκίνησε απεργία πείνας, που ήταν εμπνευσμένη από τον Μπόμπι Σαντς και τους συντρόφους του. Μεταξύ των άλλων αιτημάτων, απαίτησαν τα μικρά παιδιά τους να τους επισκεφτούν. Μετά από έξι μέρες ο Μαντέλα πέτυχε μια συμφωνία με τις αρχές της φυλακής.
Τον Ιούνιο του 1981, μια ομάδα Παλαιστινίων κρατουμένων στη φυλακή Nafha έστειλε ένα γράμμα στις οικογένειες των απεργών πείνας που ανέφερε: «Εμείς, επαναστάτες του Παλαιστινιακού λαού, σας γράφουμε αυτό το γράμμα από την έρημο της φυλακής Nafha. Σας χαιρετίζουμε και είμαστε αλληλέγγυοι μ’ εσάς στη σύγκρουσή σας με την καταπιεστική, τρομοκρατική κυριαρχία που επιβλήθηκε στον Ιρλανδικό λαό από τη Βρετανική ελίτ…»
Επίσης στο Ιράν, η κυβέρνηση τότε είχε αλλάξει το όνομα του δρόμου μπροστά στη Βρετανική Πρεσβεία και από οδός Ουΐνστον Τσόρτσιλ μετονομάστηκε σε Μπόμπι Σαντς. Η πρεσβεία τελικά άλλαξε την πόρτα της, ώστε να μην βρίσκεται στο δρόμο που φέρει το όνομα ενός «τρομοκράτη».

Ο αγώνας των Ιρλανδών μαχητών και μαρτύρων, είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αξιοπρόσεκτος, μετά και το γολγοθά που ανεβαίνει η Ιρλανδία με την οικονομική κατάρρευση και τις δυσκολίες του πολυβασανισμένου ιρλανδικού λαού, που σε πολλά μοιάζει με τον ελληνικό λαό.

5 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Τέλειωνα το δημοτικό τότε. Ήταν η καθημερινή συζήτηση στο σπίτι, μαζί με πολλά άλλα...

Ανώνυμος είπε...

den perimena na dw tetiou eidus thema se ayto to blog...akoma mia eyxaristh ekplhksh.

z.

Ανώνυμος είπε...

Everyone, Republican or otherwise, has their own particular part to play. No part is too great or too small; no one is too old or too young to do something.

Bobby Sands

Our revenge will be the laughter of our children.
Bobby Sands

-z-

Σταύρος Τραγάρας είπε...

Γεια σου Μαρία. Γεια σου ανώνυμε πατριώτη.

Ανώνυμος είπε...

κυριε Τραγάρα μου θυμισατε ενα περιστατικο που μου διηγειται η μητερα μου....
εκεινη την εποχη ηταν δασκαλα σε ενα ορεινο χωριο του νομου Φθιωτιδας και εγω ελλειψει νηπιαγωγειου ημουν στην ταξη του μονοθεσιου σχολειου και απλα καθομουν ησυχη και συνηθως ζωγραφιζα... ρωταει λοιπον τους μαθητες της " τι καινουριο μαθατε το σαββατοκυριακο που περασε;" και εγω αυθορμητα απαντω "ο μπομπυ σαντς συμπληρωσε 40 μερες απεργια πεινας".... ειναι λυπηρο λοιπον που νεοι ανθρωποιη και οχι τοσο νεοι , που κινουνται σε πολιτικους χωρους , αγωνιζονται για βασικα ανθρωπινα δικαιωματα να αγνοουν εναν τετοιου ειδους αγωνιστες ....
καλησπερα