Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Οριζόντιες περικοπές και τα κόκκαλα τς Γιωργούλας

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

 Σήμερα ο Λημνιός πολιτικός αναλυτής κυρ Μενέλος Λεμπέσαρος θα μας εξηγήσει   τη σημασία των οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις.  Στις ερωτήσεις ο ανταποκριτής μας κυρ Γιώργαρος Πουρπουργιανός.
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Καλώς όρσες κυρ Μενελή. Τι έναι τούτες οι ουριζόντιες περικουπές, που θερμοζεματίζεται κι καλά ο πορδυπουργός κυρ Αντών’ς που τς εφαρμόζ;
ΜΕΝΕΛΗΣ: Θα σε μλήξου κουμάτ επιστημουνικά κι μαθηματικά. Στς ουριζόντιες περικουπές το χατζάρ δλευ’ σάνασκι σε κοβ του κιφάλ’, δηλαδής κατά τουν άξουνα του χι. Στς κάθετες περικουπές δλευ’ από παν προς τα κατ σάνασκι σε κοβ με του ζμπάθγειου τ’ ξερή σ’, δηλαδής κατά τουν άξουνα του ψι. Κατάλαβες;
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Τίπουτας δε γκατάλαβα. Κάμεμέτα λιανά σε περικαλώ σα μπουρείς.
ΜΕΝΕΛΗΣ: Μπουρώ. Άκσε. Άξουνας του χι έναι σα να ρίχεν’ς ανάστρουφου μπάτσαρο στου χαρανί, δηλαδής του κιφάλ’. Άξουνας του ψι έναι απού παν ως κατ κι σύρζα κόψμου στ’ ξερή. Για να θμάσαι, χι για χαρανί, ψι για τ’ ξερή κι τ’ μαυρουπκαπεν’ζμένησ’. 
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Δε θα τα πάμε καλά με φαίνεται με ούλα τούτα τα παλαβάτα που συτχαίν’ς. Για κάτσε κυρ Μενέλουμ. Να θμούμαι χι για χαρανί. Του νουγώ κι του καταλαβαίνου. Ψι για ξερή, ολούρμεν; Ή θα λέμε άξουνας του ξι, ή θα τ’ λέμε τ’ ξερή, ψερή.
ΜΕΝΕΛΗΣ: Μπρε αγόρεμ τζάμπναρε τι δε νουγάς; Μπουρώ μαθέ να λέγου ψι για ψουλή; Γω είμαι ευγενίδκος άθρωπος. Τι θελ’ς, να μας κοψ ου Ηλίας του άρθρου; Τι θα πει κι ου κυρ Κώστας; Ύστερα, γω δε λέγου παλιουκουβέντες. Είμαι σα γκειν’ τ’ νιομπαντρεμέν’, που όντας τς ήλεγε ου άντρας τς  να ουνουματίσ’ του εργαλείου τ’, κειν’ τον είπε: «Μάνα γω άντραμ, γω μαθέ στ’ ζουγή μ’ δεν είπα κώλους μνι κι αρχίδια, κι θα πω μαθέ ψουλή;»
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Τώρα μάλ’στα, τον αφορεσμό τον έχουμ σίγουρο. Δηλαδής κυρ Μενέλουμ όντας λέμε ουριζόντιες περικουπές θα τς κόβνε του κεφάλ’ κι όντας λέμε κάθετες θα τς κόβνε με του ζμπάθγειου του αργαλείου; Κι καλά, όντας έναι γ’ναίκα τι θα τς κόβνε;
ΜΕΝΕΛΗΣ: Γιατί μαθέ οι γ’ναίκες δε νέχνε κεφάλ’;
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Δε νέχνε όμους ξερή. Εξόν κι α βγάλουμ κι άλλουν άξουνα που θα λέγεται άξουνας του μι.
ΜΕΝΕΛΗΣ: Τότες θα τς κόβνε τ’ χλουρή. Άκσε. Όντας λέμε ουριζόντιες περικουπές θα κόβνε απ’ ουλ’ ένα κουμάτ απ’ του μιστό, σα να έναι μια σειρά απ’ αθρώπ κι τς κόβνε ας πούμε του κεφάλ’. Όντας λέμε κάθετες περικουπές, διαλέζνε καμπόσεν’ απ’ του σουρό κι τς κόβνε...
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Τ’ ξερή.
ΜΕΝΕΛΗΣ: Έλα άσε τα χωρατά.
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Έχω καμπόσες απουρίες. Άμα ας πούμε εχ’ς μια σειρά απού αθρώπ κι τραβάς του χατζάρ στου ύψους τ’ κεφαλιού ουριζουντίως, το νάνο θα τον κόψες το κεφάλ’, αλλά τον αψλό θα τον πετύχ’ς στ’ ξερή. Συμπέρασμα πουρίσματος πρώτου: Άμα θελ’ς να κόψες σων’ κι καλά τα κεφάλια, το χατζάρ πρεπ να δλεψ λουξά κι γι’ αυτό τς περικουπές πρεπ να τς λένε λουξές κι οχ’ ουριζόντιες. Συμπέρασμα πουρίσματος δεύτερου: Τ’ ξερή τ’ κοβς κι με τς ουριζόντιες περικουπές άμα έναι πεσμέν’, κι οχ’ μόνε στς κάθετες, . Συμπέρασμα πουρίσματος τρίτου: Τ’ ξερή δε τ’ γκοβς ούτε με κάθετ περικουπή εξόν κι έναι ουλόρτ. Συμπέρασμα πουρίσματος τέταρτο: Ούλα τούτα που μας είπες έναι για τα μπάζα κι του μπλόργου κι τα κάμνω περικουπή ουριζόντια, κάθετ κι λουξή. Συμπέρασμα πουρίσματος πέμτο κι καταθκόμ. Ούλες οι περικουπές έναι ίδιες.
ΜΕΝΕΛΗΣ: Σα ντα κόκκαλα τς Γιωργούλας;
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Δηλαδής;
ΜΕΝΕΛΗΣ: Να, ου Ν’κόλας ου Κ. απ’ τν Ατσκή είχε αναθέσ' στου Γιώρεγ’ του Γιαννά ή Μπρούνζο κι στουν Θανάσ’ τουν Κολυφέτ ή Τάμη να ξεθάψνε τ' μάνατ' τ' Γιωργούλα που είχε πεθάν' εδώ και σαράντα χρόνια. Σαν πήγαν στο νεκροταφείο να τς δειξ το σημείο, να, σα δωνά με φαίνεται ότι έναι, τς ήλεγε, αλλά σε κουμμάτ άλλαζε γνωμ, οχ' δεν έναι δεκεί, σα κεινά έναι, κι ούλο τς άλλαζε τόπο. Τέλος τς λεγ' να εδώ έναι στα σίγουρα. Έφγεν εκειός, αρχινήσαν κειν’ να σκάβνε, ανοίξαν ένα λάκκαρο να μπούνε μέσα τρία βόδια κι πέντε ελέφαντες, πουθενά η Γιωργούλα. Είχε και μια ζέστα, μη λουγαργιάγ'ς τς πήγε ο ίδρως τζιτζίρ. Λεγ' ο Τάμης τέρμα του σκάψμο. Παγαίν' μες στου οστεουφυλάκιου κι αρμολογεί ένα σκελετό από σκόρπια κόκκαλα που είχε σουρό. Λεγ', να η Γιωργούλα. Τα πάνε μετά σεβαζμού πίστεως κι αγάπς στο Ν'κόλα τυλ'μένα σε ένα πανί. Τα ανοίγ' ο Ν'κόλας γεμάτος συγκίνησ'. Τα άν'ξε, τα ήγλεπε, τα ξαναήγλεπε κι ούλο ήλεγε, αχ βρε μάνα, αχ βρε μάνα. Καμιά βολά πιαν' τς δυο κοκκάλες που ήνταν τα πουδάρια, που μάλλον θα ανήκαν εν τη ζωή σε κανέ αψλό άντρα. «Για δγιε καλάμια η μάνα μ’, κειν’ ήνταν αψλή και δε τς φαίνταν». Ε, πήραν τα φραγκούδια φύγαν. Κι λεγ’ ου Μπρούντζος: «Νόμζεν ο καμένος ότι η μάνα τ’ ήνταν αψλή, δηλαδή άμα τον παγαίναμ δυο παράταιρα πουδάρια θα νόμζε ότι ήνταν κτση;». Δε βαριέσαι, ούλα τα κόκκαλα ίδια έναι, δε θα τα έκαμνε και σούπα.
ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Τώρα συνοηθήκαμ. Σ’ ευκαριστούμε κυρ Μενελή. Κάτσε να πιεις κι τ’ γαζουζούδα σ’.
***Αγαπητοί αναγνώστες ευτυχείτε. Και γράψτε τις περικοπές και τους περικοπτσάρχηδες στα κατινά σας. Οριζοντίως καθέτως και λοξώς.

 

 

 

 

 

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Σφυρζματιές

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Σήμερα ο Λημνιός πολιτικός αναλυτής κυρ Μενελής Λεμπέσαρος, στη σειρά των εκπομπών «Πολιτικές ορολογίες» θα μας αναλύσει  το ζήτημα της έκθεσης της τρόικας για την οικονομία. Η συζήτηση γίνεται με τον ανταποκριτή μας κυρ Γιώργαρο Πουρπουργιανό.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Κυρ Μενέλου σήμερα θέλου να μας πεις τι έναι τούτεν’ η έκθεσ’ τς τρόγ’κας που τ’ τρέμνε ουλ’ στ’ κυβέρενσ’. Τι έναι μαθέ, κανέ θεριό έναι, κι τς εχ’ πιασ’ ουλ’ πιαζμός κι τρεμουκούρκουλο;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Μέχερ τώρα τς παίζαμ το μπαπά. Ναι κι ναι κι τίπουτας δε γκάμναμ. Τς φουμαίρναμ κι τς λιμαίρναμ κι τς γεμίζαμ ψευτιές πουρδούκλικ’. Άκσε να σε πω κυρ Γιώργαρε. Του κάθα πράμα μπορεί να εχ’ δυο όψες σα ντο δίφραγκο. Εσύ μπορεί να νομίγ’ς ότι έναι ετσ’ και κειο νάναι αλλιώς. Παράδειγμα ο Νταρνταγάν’ς. Ο Νταρνταγάν’ς απ’ το Βάρος, τα παλιά τα χρόνια, ήθελε να καμ του χουζμέτ με το ζμπάθγειο στη γ’ναίκα τ’, αλλά τα παιδιά τς δε μπαγαίναν για νύπνο κι ούλο τς πενεβαίναν. Άντε τα λεγ’ να παίξομ ένα παιχνίδ. Εγώ θα κάμω γαδούρα τ’ μάνα σας και θα τ’ γκαβαλ’κέψω να πάμε στο παναγύρ. Να καβαλ’κέψ και το ένα σας το άλλο και να πάμε ουλ’ στο παναγύρ. Καβαλίκεψε το λοιπό το ένα το παιδέλ’ το άλλο πα στ’ γκατίνα και λέγαν και ντε ντε. Σκεπάσκε και κειος με τ’ γκουβέρτα έπεσε από παν απ’ τη γ’ναίκα τ’ και τς τον σφύρξεν. Ήλεγε και πότε - πότε «ντε μωρή, ντε μωρή», για να ξεγελά τα παιδέλια. Τν επαύριγιο ο δάσκαλος τα έβαλε έκθεσ’, πώς περάσαν τ’ χτεσνή μέρα. Το αγορούδ Νταρνταγανέλ’ έγραψε στν έκθεσ’: «Χτε ο μπαμπάζιμ καβαλίκεψε τ’ μάνα μ’, και γω τν αδερφή μ’ και πήγαμ στο παναγύρ». Κατάλαβες κυρ Γιώργαρε; Τέτοιες πληρουφουρίες τς δίναμ, τέτοιες εκθέσες μας κάμναν. Τώρα όμως μας πήραν χαμπάρ.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Μας δείξαν λεγ’ κίτριν’ κάρτα, όπως στ’ μπάλα. Σε κουμμάτ θα μας δείξνε κι τ’ γκόκκιν’.
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ναι για. Μόνε να θμάσαι ότε πριν τ’ γκάρτα έρχεται το σφύρμα.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Δηλαδής κυρ Μενελή πρώτα θα μας τον σφυρίξνε…του σκουπό, κι ύστερα θα μας δείξνε τ’ γκάρτα;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Τούτου γίνεται στ’ μπάλα. Στ’ πουλιτική πρώτα σε δείχνε τ’ γκάρτα κι απέκ’ σε τον σφυρίζνε…του σκουπό, που λες κι συ.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Τς έχουμ θμωσ’. Εκειός ου κτσος ου Σόιμπλες εχ’ γιν’ τούρκος με τα μας.
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Τον σφυρίξαν οι διαβόλ’.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Τι κάμναν τόσο γκαιρό οι θκοι μας μαθέ;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Σφυρίζαν στον αγέρα.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Και τώρα τι κάμνε;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Του ίδιου. Κι άλλου ένα. Χουζμετιάζνε κι σφυρίζνε. 
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Κι σα δε γκάμομ πάλε κυρ Μενέλουμ οτ λένε, τι θα κάμνε; Δε θα φοβθούνε;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Θα δρωσ’ ου κώλους τς κι θα ν’ αρχίσ’ να σφυρίζ.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Τι λάθους κάμαν κυρ Μενέλουμ οι θκοι μας;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Σφυρίζαν σα ντα τσοπανέρια.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Γω ήξερα ότε τα τσουπανέρια σφυρίζνε καλά.
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ε καμένε Γιώργαρε. Σα σφυρίζ κανές λεμές γνουστός έναι καλλιτέχεν’ς κι ας κάμεν’ σα ντο πουντιαζμένο κώλο, άμα σφυρίζ κανές φουκαράς έναι τσουπανέρ.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Τι γνωμ έχνε για τ’ πουλιτική μας;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ότε σφυρίζαμ σα ντον αούτο.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Σα τς ξηγήσουμ τ’ γκατάστασ’ τι θα κάμνε;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Δεκεί που σφυρίζαν κι κατουρούσαν, τώρα θα σφυρίζνε κι θα χέζνε.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Θα μπουρούσαν πάντως να μας βουθήσνε μπλιο πουλύ. Γη Ευρώπ έναι μαθέ πλούσα κι δυνατή.
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ναι, έναι σφυριχτρομούνα κι νταυλουσφυρίχτεργια. Του πράμα τς κι σφυρίζ κι τραγδεί.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Λες κυρ Μενέλου να μας κλουτσουπατνάρνε;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Δε σφύρξεν ου καπετάνιος ακόμα, αλλά καλουμελέτα κι έρχεται.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Έναι μακριγιά του ξουπέταμά μας, λες;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ένα σφύρζμα.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Γω με το μλιανό μ’ λέγου, ότε άμα τς κάμουμ κουμμάτ του δύσκουλου θα νέρτνε παρακαλεστκάτα.
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Σα τ’ γ’ναίκαμ’;
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Δηλαδής;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Να, τώρα μαθέ π’ μεγαλώσαμ ρχάλ’ζε  η γ’ναίκα μ’ σα ντ αλευρομηχανή τ’ Γκανάσο και δε μ’ άφνε να κλείσω ματ ουλ’ τ’ νύχτα. Πήκαμ να κ’μούμαστε σε ξεχωρστές κάμαρες. Άμα ήθελα τζιγκιτζόμ πήκαμ το σύνθημα να έναι ένα σφύρζμα. Όποτες ήθελα πάτουμνα μια σφυρματιά και ήρχενταν. Μια βραδιά π’ δεν είχα σφυρίξ έρχεται κστα - κστα κι με ρωτά: «Μπεκ’ σφύρξες άντραμ’ κι δεν το είχα ακστόντας;». Δεν σφύρξα τς λέγω αλλά μια πόκαμες το γκόπο κι ήρτες, κόπιασε να στουν σφυρίξω …του σκουπό.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Κι ύστερα;
ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Πίτερα. Τι κι ύστερα μπρε κυρ Γιώρεγ’. Δε νεχ’ ύστερα. Όποιους έναι καβάλα, διπλά κι τριπλά σφυρίζ. Κι όσες βουλές θελ’, να όπους η τρόγ’κα. Κατάλαβες; Γή να πατήσω μια σφυρματιά. Τ’ γαζουζούδα πάλε δε με τ’ γκέρασες.
ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Πάτ’σε μια σφυρζματιά κι έρχεται.
***Αγαπητοί αναγνώστες ευτυχείτε. Κι όσο μπορείτε, πατάτε και καμιά σφυρζματιά.

 

 

 

 

 

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Οι καταθέσεις στν Ελβετία κι ο γάδαρος τ' Καλαρχάκ'

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Σήμερα ο Λημνιός πολιτικός αναλυτής κυρ Μενελής Λεμπέσαρος συζητά με το συνεργάτη μας κυρ Γιώργαρο Πουρπουργιανό  για το θέμα των καταθέσεων στην Ελβετία, των Ελλήνων πατριωτών και νοικοκυραίων.
Γιώργαρος: Καλώς σ’ ορίζου κυρ Μενέλουμ.
Μενελής: Χαϊρολά αρκαντάσ’ κυρ Γιώργαρε.
Γιώργαρος: Τι σκέβεσαι για τς καταθέσες που έχνε στς τράπεζες τς Ελβετίας οι Έλλην’; Γιατί η κυβέρενσ’ δυομσ’ χρόνια τώρα του κωλουβαρεί κι δε τς φουρουλουγεί; Εδώ θα κόψνε τα μακάσα απ’ το σπιτ και θα στα πλήσνε. Ντόσεν’ κωλοσφυξούρα που έχνε για φραγκούδια, γιατί μαθέ δεν ανεθβάζνε τίπουτας;
Μενελής: Θα τς φουρουλουγήσ’ άμα μαλλιάσ το χέρι μ’. Αυτοίν’ στ’ γκυβέρνησ’ έναι μόνε για τα τσίτσαρα τα μακαρόνια. Αλλά κι πού να τρέχνε καμένε κι συ, αφούς γι’ αθρώπ κάμνε κουνουμία στα μιταφουρικά. Ξερς πόσα χειργιάζεται ένα αγερόπλανο ως τν Ελβετία;
Γιώργαρος: Γω ξέρω ότε ο κάδος βρήκε πάτο, αλλά κι με το καδέλ’ μύλος δε γυρίζ. Καπ πρεπ να βρούνε μαζεμένα φράγκα. Ντόσου δύσκολου έναι έλμπετ;
Μενελής: Δε νέναι κι σουστό. Έναι γαδουριά να λες στον κάθα ν’κουκύρ κάτσε να δγιω τι φράγκα εχ’ς μες στ’ μπουζνάρα σ’, γή στ’ ντράπεζα. Δε νέναι πρεπό, πώς του λένε.
Γιώργαρος: Τότες γιατί του λέγαν;
Μενελής: Άκσε γιατί του λέγαν. Του λέγαν. Λόγος πόρδος. Δεκεί θα κουλλήσουμ; Άλλος το μαγιασίλ’ τοχ’ από κατ κι άλλος στ’ γλώσσα τ’.
Γιώργαρος: Κι πού θα βρούνε φράγκα; Στ’ γκοπεργιά; Εδώ τσιτσιρίζντεν σα ντο κοτσλιτούδ πα στο μαγκάλ’.
Μενελής: Από παντού. Παράδγμα να βαζ η γ’ναίκα σ’ μπλιο λίγο σαμ στς σαμσάδες, να ανεκατών’ το γκαφέ με το αρβίθ, να βαγ’ς σκαρπίνια μόνε τς σκόλες κι τς καματερές να βαγ’ς τσερβούλια,  να καπνίγ’ς κολοκ’θιά με καβαλ’νούδα οικουλουγικιά μέσα αντίς του μπαλιοτζέγαρου, κι άλλα πουλλά. Τα φράγκα μπουρεί να τα ψάχεν’ς σ’ ούλου του γκόζμου κι κειάνα να έναι μες στου σπίτι σ’, σα ντο γάδαρο τ’ Καλαρχάκ’.
Γιώργαρος: Τι έναι πάλε τούτο;
Μενελής: Μια βολά ο Γιώργης ο  Νταμπάκ’ς κι ο Κουστής ο Πανέλας σν Ατσκή, πήγαν και κρύψαν το γάδαρο τ’ Καλαρχάκ’. Τον είχε στο χωράφ παλκωμένο και κειν’ πήγαν και τον ξεπαλκώσαν και τον πήγαν μες στον αχυρώνα. Τον δέσαν μέσα, κλείσαν τ’ μπόρτα και τ’ κλειδώσαν κιόλα. Παγ’ ο γέρος ο Καλαρχάκ’ς να μεταδέσ’ το γάδαρο, πουθενά ο γάδαρος. Σε λεγ’ θα νέκοψε. Έψαξε ούλο το χωριό κι ούλο το γκάμπο να τον βρει, ναι σιγά μην τον βρει. Ποδογάριασε ο φουκαράς, στο τέλος απελπίσκε. Ο Κουστής κι ο Γιωργής είχαν λωλαθεί στα γέλια. Καμιά φορά γύρσε το βραδ μπλανταμένος και ήλεγε στο γκόζμο, ότι χάθκε ο γάδαρος τ’ και τώρα δεν ήξερε τι να καμ. Ε, κάποτες πήγε και στον αχυρώνα για κάποια δλια, βλεπ μέσα το γάδαρο. Κόντεψε να τον ερτ κόλπος. Φοβήθκε ο άθρωπος μην έχασε τα καταστχά τ’. Κατάλαβες Γιώργαρε, ή κι συ συμφουνείς με ουλ’ τς κουμούναρ που τα βάλαν με τς καλοί ν΄κουκυροί κι τς αρχόντ πατριγιώτες.
Γιώργαρος: Πάντως γω τούτου δε ντο άκσα απ’ τς κουμούναρ. Αλήθεια γιατί δε ντο ανεθβάζνε ούτε οι μπουλσουβίκαρ ούτε οι συρζάδες;
Μενελής: Έχνε αλλ’ δλεια να δγιούνε. Πουλεμούνε του σύστημα απού μέσα.
Γιώργαρος: Δηλαδής;
Μενελής: Να σε πω. Ουλ’ τούτεν’ οι λέτσαρ κι γοι μαλέτσ’ με τα βουρλίδια κι τα σκλαρίκια στ’ αυτιά κι γοι αχώνευτες αλογομούρες ξλουγκράνες  που βγήκαν βουλευτάδες κι βουλευτίνες παίρνε ένα σκαζμό φράγκα οι ίδιοι κι γοι κουλαγούζοι τς. Τούτου του κάμνε για να πουλεμήσνε τ’ γκαταραμέν’, κι καλά, τ’ τρόγ’κα κι του ανεθματ’ζμένου, κι καλά, μνημόν’, αφούς τα φράγκα που τσεπών.νε έναι απ’ τα δάνεια. Ε, όσο μπλιο πουλλά τς παίρνε, ντόσο αδυνατίζνε τν Ευρώπ που μας κατατυραγνεί. Έναι με άλλα λόγια φραγκοφουνιάδες φραγκοήρωες που κάμνε κυρφό κι ζγομλό πόλεμο στο σύστημα.
Γιώργαρος: Ααααααα!!!!
Μενελής: Ναι για.
Γιώργαρους: Πάντους η κυβέρνησ’ τς παρακαλεί όσεν’ έχνε βγαλ’ τα φράγκα τς όξου κι παραόξου, να τα φέρνε πίσου.
Μενελής: Έναι καλή κυβέρνησ’. Ευγενίδσα. Με του σεις κι με του σας. Σας περικαλώ κυρ ν’κουκυροί, που βαστάτε του κερί κι του σπαρματσέτου, μήπους ευαρεστιέται η ευγενεία σας να μας φέρτε καμπόσες μπαγκανότες κι δεκάρες μες στου τζίτσου σας;
Γιώργαρος: Κι γιατί μες στου τζίτσου τς; Χαθήκαν οι ιπιταγές, τα ιμβάζματα, έστου τα πουρτουφόλια;
Μενελής: Ου τσίτσους έναι το μπλιο σίγουρο μέρος. Οι Λημνιοί τούτο του ξέραν απού παλιά, αφούς τούτο έναι ντόσου παλιό όσο έναι οι παλιοπολ’νοί  καβούρ.  Μια βολά ένας Σαρδιανός είχε πουνόδοντο κι κατέβκε με το γάδαρο στο Κάστρου στο δοντογιατρό το Νούλα. Μπριν ξεκ’νήσ’ έβαλε μες στ’ κωλότσεπ κάμποσα χαρτένια φράγκα. Τον έβγαλε το δοντ ου Νούλας, τι σε χρωστώ γιατρέ, τόσα. Βαζ το χερ μες στ’ κωλότσεπ να βγαλ’ τα φράγκα, πουθενά τα φράγκα. Με το ντάκα – ντούκα πα στο σαμάρ, κειάνα ξεσύραν και πέσαν. Τότες μονολογεί  ο Σαρδιανός: «Μπρε βάλτα μες στο τσίτσο σ’». Τι είπες, τον ρωτά ου Νούλας. «Τίπουτα γιατρέ, αλλά να ξερς ότι ου τσίτσος έναι η μπλιο σίγουρ κρυφτσάνα» λεγ’ ο Σαρδιανός. Πάντους κυρ Γιώργαρε δε νέναι σίγουρ όσεν’ έχνε τα φράγκα τς όξου. Θα τα φουρουλουγήσνε κάπουτες, μάλλον με ουρίζουντα εκατουνταετίας. 
Γιώργαρος: Δηλαδής, να μη βάζουμ τα φράγκα μας στν Ελβετία, αλλά να τα κρύβουμ μες στου τσίτσου μας;
Μενελής: Εχ’ς μαθέ φράγκα για τν Ελβετία;
Γιώργαρος: Λέγου, άμα είχα. Θεουρητικώς συτχαίνου. Πάντως σ’ ευκαριστούμε κι σήμερα κυρ Μενέλου που μας αν’ξες τα μάτια κι δε θα πάμε σα τς στραβοί ούλες τς καταθέσες μας στν Ελβετία. Σ’ ευκαριστούμε που πάντα μας συβουλεύς κι μας καθογ’δεύς.
Μενελής: Περικαλώ. Του καθογίδγιου βέβια του θελ’ κι ου δεσπότ’ς ακόμα. Μόνε που χειργιάζεται μπρουσουχή μη γκαι απ’ του πολύ του καθογίδγιου πάρουμ τα βνα. Ιλπίζου ότε εκείν’ που καθουγ’δεύου μην πούνε σα τν αλλουτεσνή νυφ «Κυρά μ’ και πεθερά μ’ όντας με συβούλευες κι με καθογήδευες, εγώ μέτερσα πα’ σντ γαδαριού μας τ’ ψουλή τριγιάντα αλογόμγιες». Αααααα, ουλόκληρου άρθρου δεν είχα πει ούτε ένα βρουμόλογο…
***Αγαπητοί αναγνώστες ευτυχείτε. Και προσοχή, μην καταθέσετε τα χρήματά σας στην Ελβετία. Τσίτσος και πάλι τσίτσος.
 
***Για του μη Λημνιούς: Τσίτσος = κόρφος.