Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Το δέντρο που δεν είχε όνομα


Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Το είχα πρωτοδεί όταν ήμουν παιδί ακόμα, λίγες δεκάδες μέτρα από το σπίτι μας, στην άκρη του δρόμου, στην Ατσική της Λήμνου. Μου είχε κάνει εντύπωση το ωραίο ρόδινο χρώμα των λουλουδιών του και το λεπτό άρωμα που διαχεόταν σε όλη τη γειτονιά. Είχα ρωτήσει τότε τους γονείς μου, πώς το λένε, αλλά δεν ήξεραν. Αυτό το δέντρο, μου είχε πει η μάνα μου, το φυτεύουν για ομορφιά, είναι «ξεν’κό» δηλαδή «ξενικό», από άλλη χώρα. Δεν ξαναασχολήθηκα με την κανονική ονοματολογία του, αφού το «ξεν’κό» με ικανοποιούσε. Το έβλεπα τις επόμενες δεκαετίες εκεί στην άκρη του οικοπέδου του γείτονα, με μόνη αλλαγή ότι κι αυτό…μεγάλωσε, όπως κι εγώ. Εδώ και δυο τρία χρόνια ξεράθηκε, εξαφανίστηκε.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια βλέπω ένα παρόμοιο δέντρο μέσα στον αύλειο χώρο του νοσοκομείου «Θριάσιο», όπου εργάζομαι. Έχει θεριέψει. Το φωτογραφίζω σε όλες τις εποχές του έτους από την ίδια γωνία. Γυμνό το χειμώνα, μόλις προβάλλουν τα φυλλαράκια του, ανθισμένο σα νυφούλα, κιτρινόμαυρο το φθινόπωρο, και μετά πάλι γυμνό με τους καρπούς του που μοιάζουν με φασόλια να κρέμονται στα γυμνά κλαδιά. Αλλά πώς το λένε δεν ήξερα ακόμα. Στο μυαλό μου ήταν το «ξεν’κό». Στον κομπιούτερ μου, το αρχείο που είχα τις φωτογραφίες του δέντρου, το είχα ονομάσει «Θριασόδεντρο». Τελευταίως πάντως μου γεννήθηκε έντονη η επιθυμία να μάθω επιτέλους το κανονικό του όνομα. Όποιον κι αν ρώτησα δεν ήξερε. Έψαξα στο ιντερνέτ τις διάφορες…«φλόρες» και «χλωρίδες» στις εικόνες, τίποτα, δεν το αναγνώρισα.
Χθες, Σάββατο, καθόμαστε με τον συμπατριώτη οδοντίατρο και φίλο Αριστείδη Τσοτρούδη στο παγκάκι που είναι δίπλα σ’ αυτό το δέντρο, στο Θριάσιο νοσοκομείο. Η μυρωδιά των ανθών του ήταν μεθυστική. Πώς μυρίζει το Θριασόδεντρο, είπα. Πώς το είπες, μου λέει ο Αριστείδης. Δεν ξέρω το όνομά του, εγώ το ονόμασα έτσι, του απάντησα. Μα αυτό είναι πολύ συνηθισμένο δέντρο, λέγεται ακακία Κωνσταντινουπόλεως, όλοι την ξέρουν, μου είπε ο Αριστείδης. Τώρα τι του λες;
Μπήκα σήμερα στο ιντερνέτ πάλι. Έγραψα «ακακία Κωνσταντινουπόλεως». Εκατοντάδες φωτογραφίες, πληθώρα πληροφοριών. Το δέντρο λοιπόν που δεν είχε όνομα, έχει πλήθος ονομάτων: Albizia Julibrissin, ή ακακία η ροδομέταξη, ακακία Κωνσταντινουπόλεως, μιμόζα, ακακία της Περσίας, ομπρέλα της Κίνας, Αλμπίζια Ρόζα, «καλοκαιρινή σοκολάτα», μεταξόδεντρο, μεταξόδεντρο Ιαπωνίας, κλπ. Όμως τι να σας πω, όσο ωραία κι αν είναι όλα αυτά τα ονόματα, το «ξεν’κό» των παιδικών μου χρόνων, μου φαίνεται πιο όμορφο και πιο οικείο.
















































3 σχόλια:

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Πράγματι..εκείνα τα χρόνια δεν ξέραμε το όνομά του..
Είχαμε κι εμείς ένα στο σχολείο μας
και περιμέναμε πότε θα κάνει σπόρους (φασόλια)που μ αυτά όταν ήταν ακόμα τρυφερά βάφαμε τα νύχια μας.. Χρώμα ελαφρώς κιτρινοπράσινο αλλά περλέ!!!!
Ναι, αλλά γλυτώναμε πόση ώρα απ το μάθημα αφού μας έβγαζε έξω η "κυρία" μας για να πλύνουμε τα χέρια μας!!

Καλησπέρα :))

Σταύρος Τραγάρας είπε...

Γεια σου Ελίτσα. Κιτρινοπράσινο περλέ. Τι ωραίο!

Ναταλία είπε...

Κι εμείς έχουμε στο χωριό μας τον Έβρο πάρα πολλές ακακίες, και μικρές με τις αδερφές μου χρησιμοποιούσαμε τα άνθη για "ρουζ"! Αν τα έτριβες στα μαγουλά σου άφηναν όντως ροζ χρώμα (και είχαν και το σχήμα πινέλου)! Το όνομά τους το έμαθα εγώ φέτος! λατρεύω αυτά τα δέντρα!!