Η συγκέντρωσ’ στ’ αλάν’ τς Βουλής

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Ανταπόκριση του συνεργάτη μας Γιώργαρου Πουρπουργιανού από τις συγκεντρώσεις των αγαναχτισμένων στο Σύνταγμα.

Εμένα με πήγε ο γκμπάροζεμ ο Μενέλαγος δεκεί, γιατί δε ξέρω τα κατατόπια. Είχε μια σπτάρα ουλόφωτ κι ένα μογάλο αλάν’ κατό βολές σα τ’ μπλατέα τς Ατσκής. Δεδώ με λεγ’ μαζεύντεν κάθα βραδ ουλ’ γι’ αγαναχτιζμέν’ κι κάμνε αγώνα κι διαμαρτύρντεν. Τι αγώνα τον λέγω γκμπαρέλια, θερίζνε μαθέ κι εχ’ πολλά βρέτσελα κι τς κεντρών.νε και γι’ αυτό διαμαρτύρντεν; Οχ’ με λεγ’ διαμαρτύρντεν γιατί πνούνε κι για τα μέτρα τς τρόικας, τς κυβέρενσγ’ς. Τον λέγω τι γ’ναίκα σκ’λάρα έναι μαθέ τούτεν’ η τρόικα κυβέρεν’σ’, π’ αφήν’ τς αθρώπ νησκοί; Μετά με ξήγ’σεν ότι δε μλούσαν για γ’ναίκα, αλλά για τς κιαχαγιάδες τς Ελλάδας κι τ’ αφεντικά τς, που έναι απ’ τν Ιβρώπ. Ε, και τι κάντεν μαθέ οι αθρώπ στ’ μάντρα κι στ’ αφεντικά π’ τς αφήν.νε ξεν’σκωμέν’. Γιατί δε μπάνε να πιάσνε δλεια αλλού; Με λεγ’, πού να στα ξηγώ καμένε, δεν υπάρχνε κι δλειες, να. Τον λέγω γκμπάρε να συντράμω κι γω μαθέ γιατί ξέρω από φτώχεια, να τς πούμε να έρτνε καμπόσεν’ πα στ’ Τρυγ’ τώρα έχομ τ’ αλώνια, τς αργασές, α τς δώκομ δλεια. Ε, καμένε με λεγ’, δε θέλνε τέτοια δλεια, θέλνε δλεια καθστκή, κι κατά προτίμησ’ διυθυντής. Α, καθστκή δεν έχομ, για διυθυντής, τς κάμνω διυθυντάδες στ’ μάντρα.
Ε, να μη ντα πολυλέμε κιόλα, σε κομάτ αρχινήσαν να έρχεντεν, λεφούσ’, μιλιούνια, τάλιες τάλιες σα σαλιάκ’ π’ κολλούνε. Άντρες γ’ναίκες, παιδέλια, μκροι, μογάλ’, γερ, γριγιές, καλοντμέν’, λέτσαρ, τσίτσαρ, αβράκωτ, σα να έκαμες πατσάλ’ εκατό μυρμηγκιές. Σα μπου λέμε, ο κλεφτ’ς ο φονιάς, κι ο γιος τ’ σκοτωμένου. Είχε κατ γ’ναίκες που θα νείχαν ώσαμε πέντε οκάδες μαλαματκά πα στα χέργια τς, κατ κύριοι με κουστούμια, κατ μσομπνέδες μετά το ζμπάθγειο με σκλαρίκες στ’ αυτιά, κατ σαρανταπεντάρες που το παίζαν το ματ κι ψάχναν, ξερς, για γερό καντάρ, κατ χουντρούλιακ’ να τς σκίσεις με το νυχ’, ε, είχε και καμπόσεν’ κανονικοί αθρώπ. Οι πλιότερ βαστούσαν κατσαρόλες τγάνια, τσεζβεδέλια, μπακράτσα, χαρκότσκες, μαστραπάδες, κι άλλα τέτοια ζγολερκά κι τα βροντούσαν με τς κουτάλες, με βουγίξαν το κεφάλιεμ. Θάμαξα που είχε κι πολλά τσαντήρια, κι λέγω πώς τς αφήν.νε τς ατζγκάν’ μέσα σε τέτοια όμορφ πλατέα μαθέ, να χέζνε κι να μαγαρίζνε, μεις στ’ Λήμνο μια βολά που τσαντηρώσαν μες στο γήπεδο τς Ατσκής, τς ξαποστείλαμ στον αγύρστο. Δεν έναι με λεγ’ ατζγκάν’, αθρώπ έναι.
Ε, ας έναι δα, αρχίν’σε το θέατρο. Σκώναν ουλ’ τα χέργια τς κι ρίχταν μούτζες πα στο σπίτ. Να κι να, κι πάλε να, λέγω παγ’ θα ξεστραμπλίξνε το νώμο τς. Κι να φωνάζνε κλέφτες κι γαδάρ. Λέγω σε έναν, άκσε δωνά πατριώτ, δε ξέρω για τι κλέφτες στχιαιν’ς, αλλά τς γαδάρ να τς αφήκ’ς απόξω, δε σε φταίξαν οι γαδάρ, μαθέ τούτα τα ζωντανά απαξανέκαθε μας βγάζαν παλ’κάρια. Με λεγ’ ο γκμπάροζεμ λένε για τς βουλευτές. Ε, κι ποιος τς ψήφσεν τς βουλευτές; Με λεγ’ ουλ’ τούτεν’ π’ τσιρίζνε. Δε νογούσα γκρι, αλλά δε μίλουμνα, γιατί είμαι κι αγράμματος μαθέ. Μπρε γκμπάρε τον λέγω, δε με φαίντεν για να πνούνε ουλ’ τούτεν’ μαθέ. Οχ’ ότι πνούνε κιόλα, αλλά φωνάζνε για να μην πνάσνε, με λεγ’. Σε κομάτ ώρα, κάμαν μια γιούργια σα ντο σπίτ κι τσατσαρομαχούσαν πιο γερά. Λέγω με το νηγευτό μ’, θα παραπνάσαν, τις ξερ και τι μαγειρεύνε οι ν’κοκύρδες μέσα, κι θα τς χτύπσεν η στιλ’σά στα αρθούνια. Δε μπρολάβαν να πάνε από δωνά μέχερ κεινά, τς μουνταίρεν’ η αστυνομία κι τς έκαμε για το άλας. Σε κομάτ πάλε αρχίσαν να ξεμπουρδαίρνε κατ αυτοκινητάρες μες απ’ τν αυλή τς σπτάρας. Το τσούρμο, που το λέγαν «ου λαός» κι «οι αγαναχτιζμέν’», αρχίν’σεν κι τς σαβούρνταν αυγά και γιαγούρτια, κι από καμιά κοτρώνα. Κι να μούτζες, να φτυσές. Λέγω γκμπάρε ως τα δω, δε νογώ σταλίδα, κάτσε να με ξηγήγ’ς τι τρεχ’. Μαθέ τι έναι τούτος ο καραγκιόζ μπερντές; Με λεγ’ άκσε: Αυτοίν’ που κυβερνούσαν ούλα τα χρόνια παίρναν δάνεια απ’ τν Ιβρώπ, κι τα μοιράζαν σ’ ουλ’ εμάς τς πολίτες. Κάτσε τον λέγω, κι γω πολίτ’ς είμαι κι κανές κιαρατάς δε μ’ έδωκε μετζίτ. Μη με ζγκοφτ’ς με λεγ’. Ε, χώναν κι τ’ δαχτύλα τς στο μελ’, οχ’ μαθέ ότι ούλα τα μοιράζαν κιόλα. Τώρα, δε μας δίν.νε άλλα δάνεια. Αλλά ο κόζμος έμαθε στα χαζίρκα κι θελ’ και τα φραγκούδια, αλλά κι να μη πλερώσ’ τα δάνεια. Να γι’ αυτό φωνάζνε. Πάλε δε γκατάλαβα αλλά γω είμαι κι αγράμματος. Τούτο μόνε κατάλαβα. Ότε δε χειργιάζομέστε δάνεια, φράγκα, φαγιά, δλειες, π’ λένε ουλ’ οι μούτσαρ από δωνά κι από κεινά. Τρελάδκα θέλομ πολλά, να μας χώσνε ουλ’ μέσα να δγιούμε τν υγειά μας.