ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ
Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας
Σήμερα θα κάνω το χατήρι του κυρίου Κώστα, που δε θέλει να γράφω αυτά τα αρσίζικα και βωμολοχικά, αλλά θέματα ηθικής, πατριωτικής, ή ιατρικής φύσεως. Αρχίζω λοιπόν με ένα ιατρικό θέμα, κόβοντας τώρα το τριάντα τοις εκατό των βρωμόλογων, όπως γίνεται στους μισθούς, θα φτάσω δε σε μηδενικά βωμολοχικά όταν το έλλειμμα του προϋπολογισμού μηδενιστεί. Την αφορμή μου έδωσαν κάτι φυτά που είναι φυτεμένα στα παρτέρια, που βρίσκονται μπροστά από τα επείγοντα του νοσοκομείου Λήμνου. Είναι τεράστια, πάνω από δυόμισυ μέτρα το καθένα, όμορφα, που προϊόντος του χρόνου παίρνουν μια κοκκινωπή απόχρωση, κάνουν δε σπόρους σαν πετραδέλες με στίγματα επάνω. Όποιον κι αν ρώτησα στη Μύρινα, δεν γνώριζε το όνομα του φυτού. Έψαξα λοιπόν στο διαδίκτυο και βρήκα ότι το φυτό λέγεται ρίκινος ο κοινός, ή κρότων, κοινώς ρετσινολαδιά. Από επιτόπια λαογραφική έρευνα στα ορεινά προάστεια, Σαρδές και Κάσπακα, έμαθα ότι το φυτό στη Λήμνο το λένε κολοκοκκιά, χεζόδεντρο, τσλάρα, ή σκατοβρωμούσα. Από τους σπόρους αυτού του φυτού βγαίνει το ρετσινόλαδο, το γνωστό καθαρτικό με την αηδιαστική γεύση. Κι εγώ ο αδαής που νόμιζα ότι το ρετσινόλαδο βγαίνει από το ρετσίνι.
Μια σειρά συνειρμών και συσχετίσεων γεννήθηκαν μέσα στο λημνιακό ξεροκέφαλό μου, που θα μοιραστώ μαζί σας, βοηθώντας ταυτόχρονα και στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Σκέφτηκα ότι μπορούν να ποτίζουν με το αφέψημα των σπόρων του φυτού τους ασθενείς, που έχουν δυσκοιλιότητα, γλυτώνοντας τα φάρμακα. Αν επεκτείνουν τη χρήση του σε όλους τους ασθενείς, το κέρδος θα είναι μεγαλύτερο, αφού αυτοί που είναι ρέζιγοι θα ξεμποστανίσουν και το κράτος θα γλυτώσει του κόσμου τις συντάξεις. Αφήνοντας οι γέροι τις περιουσίες τους στους συγγενείς τους, θα κινηθεί η οικονομία. Έτσι όταν οι ασθενείς θα βνιάζνε, ποτσκαλιάζνε, ξεκαζανιάζνε και τσλαρίζνε αρειμανίως, ικανοποιούνται και οι δύο σχολές οικονομικής θεωρίας, και της κυβέρνησης για περιορισμό των δαπανών και της αντιπολίτευσης για ανάπτυξη. Υπάρχουν βέβαια και μικρά μειονεκτήματα για την κυβέρνηση, αφού όπως λέει και η λημνιακή θυμοσοφία «άρχτο σκατό, ακόμα φαγί λογαριάζεται» και «μη χεγ’ς, να μη πναγ’ς», ή για την αξιωματική αντιπολίτευση, αφού «άμα σ’ ερτ να τάξεις, φάγε καλύτερα ένα σκατό», ή για την αριστερή αντιπολίτευση, αφού «όποιος μόνε μλα, ή μόνε χεζ, δε γκουράζεται» ή για την ακροδεξιά αντιπολίτευση, αφού «πότε τα λέγω σκατά, πότε μελεμενιά».
Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι το Σεπτέμβριο που τέλειωναν οι αγροτικές δουλειές η οικογένεια ακολουθούσε απαρεγκλίτως μια ομαδική κούρα με το πότισμα μισού μπουκαλιού ρετσινόλαδου, στον καθένα. Μόνο η μητέρα δεν έπινε εκείνη τη μέρα, για να προσέχει τα υπόλοιπα μέλη, που μισολιπόθυμα από το ατελείωτο τσιλιαρτό κείτονταν στο πάτωμα. Η μητέρα έβραζε ένα πετναρούδ και πότιζε το ζουμί σε όλους, μην πάνε…αδιάβαστοι. Ακολουθούσε από την επαύριο μια δεκαήμερη κούρα με λήψη κινίνου για να δέσει το πράγμα. Αυτό γινόταν για να μη μας «τναξ ο ρίγος», δηλαδή ο πυρετός, η ελονοσία. Μετά είμαστε γεροί σαν τον κρόμδαρο. Προτείνω λοιπόν να εφαρμοσθεί αυτό το ρέμεντι σε όλο τον πληθυσμό, κι αν ξαναπατήσει κάποιος στο νοσοκομείο να μου τρυπήσετε τη μύτη. Έτσι τα περίφημα δυσβάστακτα κονδύλια για την υγεία, σχεδόν θα μηδενιστούν.
Η φύτευση της ρετσινολαδιάς μπορεί να είναι υλοποίηση πολιτικού σχεδιασμού, με τη σκέψη ότι μπαίνοντας ο ασθενής στο νοσοκομείο και αντικρύζοντας το φυτό θα σκεφθεί «το χέσμο με τ’ γκαλημέρα» ή «σκατένια υγεία να μπαντέχω» ή «θα με κάμνε να μ’ ερτ τσίλα». Η ρετσινολαδιά θα μπορούσε να είναι πηγή μηνυμάτων από όλα τα πρόσωπα της πολιτικής επικαιρότητας. Από τον συμπαθέστατο πρωθυπουργό «πήρτε τα καλά μ’, φάτε και τα σκατά μ’», του πληθωρικότατου κ. Βενιζέλου «θα σας κάμω να σας παγ’ χαρντάλ’», του πρακτικού στη θεωρία κ. Σαμαρά «τα θκα μ’ τα σκατά μυρίζνε κανέλλα», των επαναστατικών κας Παπαρήγα και κ. Τσίπρα «να γίν.νε ούλα σκατά», και του δυναμικού κ. Καρατζαφέρη «τουλάστο δε νεχ’ ραβδί και πάγο όπως επί Μεταξά». Επίσης από τους «εργαζομένους» στο νοσοκομείο, που αποτελούν περίπου το μισό πληθυσμό της Λήμνου «καλύτερα δεκεί που κλάν.νε κι χέζνε, παρά δεκεί που χτίζνε κι δλεύνε».
Αγαπητοί αναγνώστες ευτυχείτε. Αν είστε από αυτούς που λένε «ούλο γω χέζω μες στο μπόντλα;» ευσεβάστως σας απαντώ «ένας κοβνός σκατά δε γίνεται άμα δε χέσνε ουλ’, μα άλλος κομματούδ, μα άλλος πλιότερο». Πάρτε το, πιο χαλαρά. Εξ άλλου η πτώχευση από ιατρικής απόψεως μπορεί άνετα να θεωρηθεί ως …ανταλλαγή οργάνων: «Μεις χρωστούμε τα άντερά μας και κειν’ θα πάρνε τ’ αρχίδια μας». Ξαναευτυχείτε.
Ρετσινολαδιές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου