Γαδάρ και γαδαράγκαθα

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γαδάρ και γαδαράγκαθα




Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Ευρεία δημοσιότητα έλαβε η ανακάλυψη, ότι τα ταπεινά γαϊδουράγκαθα είναι άριστο βιοκαύσιμο. Δεν χρειάζονται ποτίσματα, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, φύονται σε ορεινά μέρη και το κυριότερο δίνουν εννιά φορές περισσότερο κέρδος από το σιτάρι ας πούμε. Μόνο θα τα σπέρνουν, θα τα θερίζουν όταν γίνονται, θα τα μπαλιάζουν και μετά θα τα πουλούν για καύσιμο. Σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει πιο κατάλληλο μέρος για την καλλιέργεια του γαϊδουράγκαθου από τη Λήμνο, στην οποία εξάλλου ευδοκιμεί.
Έτσι οι Λημνιοί αγρότες με τη βοήθεια και της εθνικής – σοσιαλιστικής μας κυβέρνησης, θα φυτέψουν ούλα τα ραχόνια, τα πετρούζα, τα κάκαρα, τς τραγάνες, τα πουρούδια, τα αλ’πούδια τς γκαζντοβολομεργιές τα βνάργια και τς καγιάδες με γαδαράγκαθα και θα λαδώσνε το άντερο τς, και όχι όπως τώρα που γυρεύνε ψόφιο γάδαρο να πάρνε τα πέταλα τ’. Με την οικονομική ευρωστία που θα αποκτήσουν, δεν θα παγαίν,νε στο σπιτ σα γαδαροσφήγκαρ, γαδαροσλογ’ζμέν’, σάνασκι τς τρογυρίζ γαδαρόμγια, κι ούτε οι γυναίκες τους θα κρεμνούνε τ’ γαδαραχείλα τς, ούτε θα τους λένε ειρωνικά κλωτσά η γαδουρέλα σ’; Γιατί ως γνωστόν ο παράς σε κάμεν’ και ατζγκινλή, κι όχι μόνο θα κλωτσά η γαδουρέλα τς, αλλά θα βαρταλαλούνε σα γαδάρ και θα αγγαστρών,νε μαθέ κι γαδούρα στον ανήφορα. Άσε που θα καλοντύνονται και θα καμαρών,νε σα γαδάρ με καινούργιο σαμάρ, θα βάλνε άλ’μα και ο καθείς θα γιν’ σα ζντγιάν’κος γάδαρος. Ως τώρα η ζωή των αγροτών ήταν πολύ δύσκολη, μαθέ και τα λαφριγιά στο γάδαρο κι τα βαριά στο γάδαρο. Όπου κι αν έλεγαν τα παράπονά τους, οι αρμόδιοι ή τστώναν τα αυτιά τς σα ντο γάδαρο ή πορδαρίζαν σα ντο γάδαρο και το πήγαιναν σαν τη νύφη που έλεγε: «Κυρά μ’ κι πεθερά μ’ όντας με συβούλευες και με καθογήδευες, ιγώ μέτερσα πα στ’ γαδαργιού μας τ’ μαυροκαπιν’ζμέν’ τριγιανταδγιό αλογόμγιες».
Βέβαια από παλιά οι Λημνιοί χρησιμοποιούσαν τα γαϊδουράγκαθα για προσαναματίδια σα χούρχουρα, αλλά για κανονικό καύσιμο προτιμούσαν τα κακά των αγελάδων, τις σβουνιές, κοινώς βνιες ή βοδόξλα. Μια σκέψη είναι λοιπόν να χρησιμοποιούνται τώρα εκτός από τα γαϊδουράγκαθα και τα κακά των γαϊδάρων σαν βιοκαύσιμο. Αφού θα έχουμε τόση άφθονη τροφή, θα εκτρέφουμε και γαϊδάρους για να εκμεταλλευόμαστε και τις καβαλίνες τους. Και ας πει μετά όποιος θέλει, δε χέζνε τς παράδες οι γαδάρ. Έτσι οι γάιδαροι θα αποκτήσουν αξία μπορεί και μεγαλύτερη απ’ τους ανθρώπους και θα μπορεί άνετα κάποιος να λέει: «Δε θέλω μες στο σπίτι μ’ / να δγιω την αφεντγιά σ’ / καλύτερα το γάδαρο / παρά τη ζμπεθεργιά σ’».
Επιπλέον με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που προωθεί η υπουργός παιδείας, ότι δηλαδή θα συνδέονται τα πανεπιστήμια με την παραγωγή, θα μπορούσε η πανεπιστημιακή σχολή Λήμνου να μετονομασθεί σε «Σκολή βιοκαυσίμων ο γαδαράγκαθος» ή «Γαδαροσκολή καβαλ’νοκαυσίμων ο βούνιαθρος». Και έτσι όλοι οι φοιτητές θα γίνουν ειδικοί στα γαϊδουράγκαθα στις σβουνιές και στις καβαλίνες, ώστε να μην μπορούν να μας λένε: «Γκαβό σε λενε μες στ’ γ’τονιά / γιατί αλλοιθωρίγ’ς / γαδαροκούραδο απ’ τη βνια / δεν τονε ξεχωρίγ’ς».
Μετά τη μετατροπή του τυρόγαλου σε ηλεκτρική ενέργεια, των σκουπιδιών σε θερμική ενέργεια, των αντριβόλων σε αφροδισιακό σκεύασμα, των λυμάτων σε νερό που θα ποτίζουμε τους λαχανόκηπους, και τώρα τη χρησιμοποίηση των γαϊδουράγκαθων ως βιοκαυσίμων η επιστήμη έχει να φέρει εις πέρας και τη μεγαλύτερη πρόκληση, η οποία είναι η μετατροπή των κοπράνων σε τρόφιμα, για να λυθούν αυτομάτως και όλα τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Τότε η παραδοσιακή Λημνιακή βρισιά «να φας γαδαρνές καβαλίνες» δεν θα έχει την άσχημη σημασία που όλοι καταλαβαίνουμε, αλλά θα ισοδυναμεί με πρόσκληση σε γεύμα.
Αγαπητοί αναγνώστες γαϊδαροευτυχείτε, αλλά μη γαδαρονογάτε.