Άχτουνγκ άχτουνγκ

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο  Σταύρος Τραγάρας

Ανταπόκριση του συνεργάτη μας Γιώργαρου Πουρπουργιανού:

Σας πληρουφουρώ ένα φιρμάν’ που ντιλαλίσαν τα ιθνικά τάγματα ασφαλείας πουλιτών, που πουστηρίζνε του ιθνικό γκουβέρνου τς συγκυβέρενγ’ς τ’  ΠΑΝΔΟΚ, για τα ιθνικά στρατόπιδα συγκέντρωγ’ς λαθρουμιταναστών.  

«Προυσουχή, προυσουχή, άχτουνγκ, άχτουνγκ , Έλλην’ κι ζμπατριγιώτες Λημνιοί. Μας ζώσαν γοι ουχτροί λαθρουμιτανάστες, ανθέλλην’ κι προυδότις τς ουλουγάλαν’ς πατρίδους μας κι τ’ ουλογάλανου κι γαλαζουαίματου ιθνικού μας έθνους. Το πράμα παραγίν’κε,  ξύν’σε  μπλια το γιαλί, μπεζέρσε ο κόζμος, εν’σάφ’. Σάιζε. Ουλ’ να ζντράμουμ του σιβαστό μινίστρου Μχαλ’ κι τουν άλλου σιβαστό μινίστρου Αντρέα. Πάρτε ουλ’ τφέκια, πιστόλες, ασφαλαγκουτούφεκα, γκράδες, μπρουστουγεμές, ζβανάδες, φκιάρια, στυλιάρια, μανέλες, περγιόνια κι καλάζνικουφ. Μην αφήκτε αρθούν’. Οπ γλέπτε αράπ, Πακιστανό, Αλβανό ή άλλου μόλεμα, ίσα στου κιφάλ’. Κάμτετεν’ του χαρανί λιλίτσα κι γουρνέλα να πίν.νε γοι όρεν’θες νερό. Φιχ ντιχ. Εδιέτς δε θα πομείν.νε πουλλοί για να τς πάμε στα στρατόπιδα συγκέντρωγ’ς. Τώρα τα λένε κέντρα φιλουξινίας. Θα νέχνε λεγ’ ένα υπάλληλο  Έλληνα να μπερετά ένα ξεν’κό λεχριταριό. Θα νέχνε κι πισίνα να κουλ’μπαρίζντεν σα ντα γουρτζέλια, σινεμά, τηλεόρασ’ κι καλά γιαγλουφάγια να ντερλικών.νε κι μπρούσκα κρασά να πλευριτών.νε. Εδιέτς που του πάνε θα γυρεύνε να τς βάλουμ κι πτανέρες να βγάζνε τα μάτια τς. Σβάρτσερ χουντ. Αρμ σβάινερ.

Ειντάξ, ουλ’ το νογούμε ότε ούλα τούτα έναι ψευτιές πορδούκλικ’, αλλά όπους κι ναχ’, μια καλουπέρασ’ θα τ’ νέχνε οι βρουμνιαροί. Ντάινε μούτερ ιστ χουντ. Απάνετς ζμπατριγιώτες κι χριστιανοί. Οχ’ θα τς αφήκουμ να τρώνε του ιθνικό φαγί μας κι να τς φλάγουμ κιόλα.  Όπους είπι κι ου κυρ Αντρέας, απουτιλούνε ουρουλουγιακή υγειουνουμική μπόμπα. Τι, θέλουμ να σκασ’; Ουλ’ έχνε αρρώστιες αγιάτριφτις απάνετς γιατί δε νέναι χριστιανοί κι δε τς ιβλόγ’σεν ου ιθνικός θιός μας. Χτικιό, λέπρα, ιβλουγιά, χουλέρα, ιλουνουσία, ψώρα, πανούκλα, βλινόρροια, σύφιλ’, σκουλαμέντου, μαλαφράντζα κι λουγιώ ντο λουγιώ κουλιάντζες κι οτ άλλου έφκιαξε ου σατανάς κι ου δγιάτανους, ούλα τούτα τς τρυγούνε κι τα φέραν να μας τα κουλλήσνε κάστλα κι ιξιπίτηδες. Άσε που βρουμούνε σα λέσα, οχ’ γιατί τς έφαγι η απυλ’σά, αλλά γιατί εδιέτς στλουμαχεί του καταραμένου αίμα τς. Ντου μπλόντες νεγκερσβάιν. Άρσχλοχ.

Ιπιτέλους τα ιθνικά μας κόμματα μουνιάσαν κι σε ένα ιθνικό ζήτμα. Οι σουσιαλ’στές που μέχιρ τώρα ήνταν αλέμ σοφά κι α δε ψοφά, τρουμάξαν να γίν.νε ιθνικουσουσιαλ’στές. Οι διξιοί που ως τα τώρα παίζαν τα σάκαλα, τ’ γκρυφτσάνα, τς  αμάδες, το γκουτσομπλούκο κι το τρίκο - τρίκο καβαλίκο ήρταν στα γνουστά ιθνικόφρουνα γράδα τς. Οι ακρουδιξιοί πατριγιώτες κι παλ’κάρια, μαζί με τς σναγουν’στές μιλανουχίτουνες, ες – ες, γκισταμπίτες, χίτες, τεταρταυγουστιανοί, χουντάδες, κουκλουφόρ, ρουφιάν’, καταδότες, καμέν’, ζγκαμέν’, χρυσαυγουλάδες, κουκλουξκλάν’δες, κι κάθε πατριουτικό λουλούδ κι αστέρ έναι μπρουσνέλες στον ιερό κι ιθνικό αγώνα τ’ καθαρίζματους κι αζβεστώματους  τ’ ιθνικού μας έθνους. Με προυτουπουρία του γκυρ Μχαλ’ κι του γκυρ Αντρέα, αλλά κι απού κουντά κι στα ζγομλά κι ύπουλα τα ζντρόφγια, εκειές τς κρυφαδερφές τς κουμούναρ που τς έφαγε η κάτα τ’ γλώσσα τς κι βουβαθήκαν για του φόβου μη χάσνε κανέ ψήφου. Σουρουσούγ’λα ουλ’ μαζί, ζντγιαν’ αζντγιανεροί κι αν’κουκύρευτ’ ν’κουκυροί που βαστούνε του κερί. Θα ξιπαστρέψουμ τα λερά κι τα γλιτζιρά σκλήκια, τς λεμπέσαρ κι τς μαυρουτγανιαζμέν’, που γυρίζνε μες στα σουκάκια σα τς γαβάρδες γαδάρ, αναπνένε τουν αγέρα μας κι καβαλ’κεύνε μετά συγχουρήσεους τς ελληνικές νιγηριανές πτάνες κι θα τς ξαπουστείλουμ στουν αγύρστου, με τ’ βουγήθγεια τ’ πανάγαθ θιού μας. Μόνε να σφιχτούμε τώρα που το πράμα έναι ζεστό, να κάμομ γλήγορα και να μη ντο πάμε σα τ’ παροιμιά που λεγ’: “Μπάντεχε μπάντεχε η αλεπού να πέσνε τ κριγιαριού τ’ αρχίδια να τα φαγ’, ψόφσε απ ντ πείνα”. Ράους, σνελ, σνελ. Ιμπρός για νέα ιθνική κουνόμα κι ιθνική ψηφουθηρία. 

Μόνε ήθιλα να παρακαλέσου σιβαστκά τς υπουργοί τ’ ιθνικού μας ΠΑΝΔΟΚ, κι τα ιθνικά κόμματα τ’ γκουβέρνου, να μη νέναι ντόσου δημουκράτες, κι να τς καλουσκαμνίζνε αυτοίν’ τς σκυλ’ στα φιλόξινα στρατόπιδα τς αγάπς, αλλά να βγάλνε ένα ρετζά που να λεγ’ ότε ιπιτρέπεται να τς καίγνε με φουτγιά, όπους έκαμνε ου μεγάλους ιθνάρχης μας Αδόλφους, γιατί μόνε τότε θα σταματήσ’ του μόλεμα τς ιθνικής μας πατρίδους κι τς ιθνικής μας θρησκείγιας. Ζήτου κι χάιλ ου κυρ Μχαλ’ς κι ου κυρ Αντρέας. Ζήτου κι χάιλ του ΠΑΝΔΟΚ κι του τρίτου Ράιχ».