Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας
Δγήκαμ στ’ ντηλεόρασ’ κι το διαγωνιζμό τς Γιουροβίζιονς. Έναι δεκεί π’ παραβγαίν.νε κατ κουρμούδια άντρες κι γ’ναίκες από πολλά κρατ’, ντμεν’ μτσουν’ ποιος λεγ’ θα τραγδήξ καλύτερα. Αλλά ούλα τ’ άλλα τα κάμνε μόνε π’ δε τραγδούνε. Σκληρίζνε σα τα ποτκοί, χοροπδούνε, κάμνε μορφαζμοί, ξεβρακών.ντεν, παίζνε κατ σλιάβεργια, φορούνε καπελαδούρες, ρχάρες κι κάρκαλα τς Ούντρας, παγαίν.νε κώλο – κώλο σα ντο γκάβουρα, πατσαλείβντεν με γκράσο κι γιαλοκοπούνε σα γιαλαμάδαρ, ξουρίζνε γλι τς πατνίτσες τς και γίντεν αλάγ’ μαλάγ’.
Οι θκοι μας ήνταν μια κομπανία που με πήκαν που λέγ’νταν "Γιουκσέκ σαντακάτ» κι λέγω κι γω Λημνιοί θα νέναι αφού λέγ’νταν σαντακάτ, - για κειν’ π’ δε νέναι πατριγιώτες απ' τ' Λήμνος, σαντακάτ θα πει «προς τα κατ» - αλλά με μπέρδεψε το «γιουκσέκ» που δε ντο νόγουμνα, αλλά με είπε ο γκμπάροζεμ ότι θα νέναι τούρκ’κο όνομα που το βάλαν εδιέτς για προυτοτυπία. Όμως δεν ήνταν τελικά Έλλην' ήνταν Τουρκ'. Κρίμας γιατί οι Τουρκ' μοιάζαν με Έλλην' κι γοι Έλλην' με μπαντατζούδες τς Αποκριγιάς. Τς θκοι μας μτσουν’ με το ζμπάθγειο τραγδιστές ήθελα να πω τς λέγαν τον ένα Λούκα Γιώρκα κι τον άλλο Στέρεο Μάικ, ε, λέγω κι εγώ με το φτωχό μλιανό μ’ ο ένας θα έναι Αλβανός κι ου άλλους μαγνητόφωνο, αλλά με πήκαν ότε δεν ήνταν ετσ', κι ότε κι γοι δυο ήνταν αθρώπ.
Σαν αρχίσαν να τραγδούνε, κάμναν σα ντα γουρτζελούδια που ρφούνε το τζίρο, κατ φωνούδες κοφτές κι γουργουρστές, στα Αγγλικά, αλλά με λεγ’ πάλε ο γκμπάροζεμ που έναι μουρφουμένος, ότε τούτο το γουργούλ’ζμα το λένε μαθέ χιπχόπ, κι αράπ, και μόλις τς βίγελ’σα που χοροπδούσαν σα τς κοκκ’νόκωλες τς μαγ’μούδες, κατάλαβα, λέγω αααα μπαριστέν.νε τα πιθήκια. Αλλά σε λίγο το γυρίσαν το φύλλο κι βγάζαν κατ αγριγιοφωνάρες στα Ελληνικά, που ήνταν πατσάλ’ από Κυπραίο γάδαρο και σκυλά πέμπτ’ς κατηγορίγιας από κωλάδκο μαθέ στα Θέρμα.
Εν τω μεταξύ τα πιθήκια γύρω γύρω να τσακοπδούνε, να κάμνε κωλομπούρδες και αεροπλανικά, που λέγω να ώρα έναι να ξεστραμπλίξνε κανέ ποδάρ γή να ξεσταφνιστούνε και να έχουμ κι άλλα ντράβαλα. Ύστερα το γυρίζαν στο ζεμπέκ’κο αλά Γιώρεγ’ Παπαντριγιά, ή «τώρα τοιμάζεται να κλασ’ ο κούρνος, κι ο παλιοπέτερνας». Φορούσαν καπέλα πεονίες του 60, κι είπα κι εγώ δε μπορεί θκοι μας Λημνιοί θα νέναι κι δαν’στήκαν τς πεονίες από τς συγγενήδες κανενός μακαρίτ αγρότ. Τα ρχούδγια τς ήνταν μαθέ τόσο στενομπούκια, σα ντα βαφτιστικά τς, κι μόδα Πουρπούλ του 50, εμ μαθέ πού παγαίν.νε παπούτσες πανένιες αλ’σίδα, κουστούμ βαφτιστκό ντρίλ’νο καβαδέλ’, φανελάρα μακό και κασκέτο πεονία; Ολούρμεν; Στο τέλος το καταλάβαν κι γοι ίδιοι κι τα πετάξαν τα σακάκια σα πέρα. Αλλά κειν’ π’ τς βαθμολουγήσαν πομείναν φκαριστημέν’ κι τς πήκαν ότε θέλνε να ξανατραγδήσνε πάλε. Πάντως ιγώ θα τς ήλεγα σα με ρωτούσαν, να τς μπουμπνίξνε στο τέλος κι κανένα μπαμπατζάν'κο μανέ κι κανένα μπαλαρτό, για πιο καλύτερα. Να φκαριστηθηθεί το σωκάρδ μας κι γη ψχούδα μας. Έλα Αγιοτσίλια μ' κι Αγιαρμόλα μ' κι μη χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου