Επ’ αφορμή τριών θανάτων

Επ’ αφορμή τριών θανάτων

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας «ΛΗΜΝΟΣ» αναφερόταν το τραγικό τροχαίο ατύχημα στη Μύρινα με το θάνατο των δύο νεαρών παιδιών της 17χρονης Αλίνας Μιχαλούσα και του 23χρονου Θανάση Μοσχάκη και επίσης ο θάνατος του γιατρού Νίκου Γλυνάτση. Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια και ας μου συγχωρεθεί ο προσωπικός τόνος.
Για το τροχαίο ατύχημα πρώτα. Δεν γνώριζα την οικογένεια του κοριτσιού. Με τον πατέρα όμως του αγοριού, το Γαρόφαλλο, είμαστε συμμαθητές στο Γυμνάσιο Λήμνου, για έξι χρόνια. Ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, καλόκαρδος, με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη του και επί πλέον πολύ παλληκάρι. Ένα γεγονός ήταν η αιτία να αναπτυχθεί μεταξύ μας μια φιλία και αμοιβαία εκτίμηση, η οποία δεν θα σβήσει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είμαστε τελειόφοιτοι εν έτει 1971. Η τάξη πήρε μια κοινή απόφαση, σχετική με τη σχολική διαδικασία. (Οι λεπτομέρειες νομίζω δεν ενδιαφέρουν). Δεχθήκαμε φοβερή πίεση και απειλές από τους καθηγητές και το γυμνασιάρχη. Οι υπόλοιποι μαθητές υποχώρησαν, εκτός από το Γαρόφαλλο, τον Παναγιώτη Φουσκούδη και εμένα. Θεωρηθήκαμε πρωταίτιοι της ανταρσίας και χωρίς καν να μας καλέσουν να απολογηθούμε, αποβληθήκαμε και οι τρεις για πέντε μέρες από το σχολείο, εμένα δε, με καθαίρεσαν και από σημαιοφόρο. Το κλίμα της ανελευθερίας και της τρομοκρατίας της χούντας δυστυχώς είχε μπολιάσει πολλούς καθηγητές. Οι απειλές, οι χλευασμοί και η πίεση προς τους γονείς μας, συνεχίστηκαν για αρκετό καιρό. Και οι τρεις βρεθήκαμε σε πολύ άσχημη θέση. Αυτό το γεγονός μας συνέδεσε ψυχικά και κάθε φορά που συναντιόμαστε τυχαία στη Μύρινα τα επόμενα χρόνια, ανάβλυζαν θερμά συναισθήματα αγάπης και αλληλοσεβασμού. Αγαπητέ φίλε Γαρόφαλλε, μεγάλη η δοκιμασία σου. Κράτα όσο μπορείς. Πάντα ήσουν παλληκάρι. Δεν ξέρω αν αυτό απαλύνει κάπως τον πόνο σου, αλλά θέλω να σου πω, ότι οι καρδιές όλων των παλιών συμμαθητών σου κλαίνε μαζί με τη δική σου.
Για το Νίκο Γλυνάτση τώρα. Το γιατρό Νίκο Γλυνάτση τον πρωτογνώρισα το 1971, όταν με πήγαν σχεδόν ετοιμοθάνατο από μια φοβερή γαστρορραγία στο Νοσοκομείο της Λήμνου. Θυμάμαι το φοβερό αγώνα του να εξασφαλίσει αίμα, αφού υπηρεσία αιμοδοσίας δεν υπήρχε στη Λήμνο και η ομάδα αίματός μου ήταν πολύ σπάνια. Με δικές του ενέργειες με μετέφεραν μετά δύο ημέρες αεροπορικώς στην Αθήνα, με 12 αιματοκρίτη. Έγινα τέλος πάντων καλά, τι καλά δηλαδή, τα κερολίβανα βαστούσα, αλλά επιβίωσα. Ακολούθησαν τα γεγονότα των συνεχών επιπλήξεων και αποβολών στο σχολείο και η καθαίρεσή μου από σημαιοφόρο. Βάλτε και το άγχος του διαβάσματος για τις πανελλήνιες εξετάσεις, την κακή διατροφή, αφού ήμουν μακριά από το χωριό μου, το στομάχι μου χειροτέρεψε, πονούσα συνεχώς και έκανα εμέτους σχεδόν κάθε μέρα. Τότε βρήκα αποκούμπι στο γιατρό Γλυνάτση. Κάθε λίγο και λιγάκι ο κακομοίρης ο πατέρας μου με πήγαινε στο ιατρείο του, που ήταν κοντά στον παλιό σταθμό λεωφορείων. Ο Γλυνάτσης μου στάθηκε σαν πατέρας μου. Ήταν ο μόνος που με στήριξε στη δυσκολία μου τότε. Και με τις ιατρικές του υπηρεσίες, αλλά κυρίως με την ανθρωπιά του και τις συμβουλές του. Είχα πάρει ήδη την απόφαση να μην δώσω εξετάσεις για ιατρική, λόγω της οικονομικής μας εξαθλίωσης, αλλά ο Γλυνάτσης μου άλλαξε γνώμη, ενισχύοντάς με ψυχολογικά και ηθικά. Περιττό βέβαια να πω, ότι βλέποντας την κατάστασή μας, ποτέ δεν δέχθηκε αμοιβή από τον πατέρα μου, παρ’ όλο που τον επισκεπτόμαστε ιδιωτικά. Μετά από έξι χρόνια υπηρετούσα τη θητεία μου ως στρατιώτης στο πυροβολικό στις Αγγαρυώνες. Ένα απόγευμα, φορώντας τα αθλητικά μου, έκανα τζόκινγκ κοντά στο Λιβαδοχώρι. Σταμάτησε ένα αυτοκίνητο δίπλα μου. Ήταν ο Γλυνάτσης. «-Εσείς δεν είστε ο νεαρός με την γαστρορραγία, που ήθελε να γίνει γιατρός;», μου είπε. «-Είμαι ήδη γιατρός, χάρη σε σας», του απάντησα. Ο Γλυνάτσης δάκρυσε και μου είπε: «-Για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει κάποιος να είναι γιατρός». Σεβαστέ Νικόλαε Γλυνάτση, αιωνία η μνήμη σου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.