Η ανάπτυξ κι οι μπισκότες τ' Βαγή

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Σήμερα ο Λημνιός πολιτικός αναλυτής κυρ Μενελής Λεμπέσαρος θα μας αναλύσει το θέμα της οικονομικής ανάπτυξης. Στις ερωτήσεις ο ανταποκριτής μας κυρ Γιώργαρος Πουρπουργιανός.

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Σα ντα χιόνια κυρ Μενέλου. Τι πράμα έναι τούτεν’ η ανάπτυξ που μας ζάλ’σεν ου πορδυπουργός κυρ Αντών’ς;

ΜΕΝΕΛΗΣ: Πρώτα η γαζόζα.

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Τι πρώτα η γαζόζα.

ΜΕΝΕΛΗΣ: Πρώτα να με τρατάρς τ’ γαζόζα  που με ταγ’ς κάθα βολά που έρχομαι κι απέ θα ζντήξου.

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Ααααα. Τ’ γαζόζα. Σε τν έχω έτοιμ. Μπλουχώρα. Λίγου πράμα, μουγάλ’ αγάπ.

ΜΕΝΕΛΗΣ: Άξα να σε φαγ’. Ναι, αγάπ που δεν εχ’ μάλωμα πιαν’ γιωμό. Μπλουχουρώ. Πα στν ανάπτυξ λέμε ότε έναι ένα παιδέλ’ που αρχίζ κι πετνοχωρίζ και έναι πα στα καλά τ’ μαθέ, που καταλαβαίν’ τ’ δύναμητ’, που έναι γεμάτα τ’ αρχίδιατ’ με του ζμπάθγειου, που δις τν ώρα πού τουν γυρεύς, πού τουν βρισκ’ς, έναι μες του αναγκαίου κι τ’ μπαιζ…

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Ε,ε,ε, κυρ Μενέλου, μουγάλ’ φόρα πήρες κι θα θυμθείς κι τα βαφτίσασ’ φορούμ, πάτ’σε φρένου, γω σε ρώτ’σα για τν ανάπτυξ στν οικουνουμία, κι συ μας λες για τ’ ντρούμπα κι του χνι που κάμνε οι μουρλάδες.

ΜΕΝΕΛΗΣ: Μη βιάζεσαι κι ξεβιάζεσαι κυρ Γιώργαρεμ. Πρώτα αγγαρίζ ου γάδαρους κι ύστερα κοβ. Του ίδιου πράμα έναι η ανάπτυξ στν οικουνουμία που λες, με τ’ ντρούμπα που παίζνε οι μορλάδες.

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Λιανά σε περικαλώ.

ΜΕΝΕΛΗΣ: Κι λιανά κι χουντρά. Η κανουνική ανάπτυξ έναι να δλευς σαν άθρουπους κι οχ’ σα ζο, κι να μπουρείς να ζηγ’ς σαν άθρουπους κι οχ’ πάλε σα ζο. Η ανάπτυξ που λένε ουλ’ τούτεν’ οι…αναπτυγμέν’ έναι να δλευς απού ήλιου σε ήλιου σαν αράπς, να παίρεν’ς δεκαπέντε ευρώ μερουκάματο χωρίς ασφάλισ’, κι να παρακαλείς κιόλα. Εσύ πουμέν’ς με τ’ ντρούμπα κι ου αφεντικός με τν ευκαρίστησ’. Εσύ δεν’ς ένα κόμπου άλ’μμα πα στ’ γκαρδιάσ’ κι ου ιπιχειρηματίας τ’ κώλου αλ’μματών’ τν αντέρατ’. Συ απ’ τν ατσιγαριά εχ’ς μαυερζμένου του μάτισ’, καπνίγ’ς κι τα σκ’λουκούραδα κι ξεσέρεν’ς τς καβαλίνες μες στου γκαφενέ κι κειος παγαίν’ στ’ Λόντρα για καφέ. Κατάλαβες; Νόγ’σες;

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Ναι αλλά με τν ανάπτυξ ανοίγνε δλιες. Δημιουργέντεν πλούτια. ΜΕΝΕΛΗΣ: Εσένα σε πομέν’ η δλια κι σε κειον πομέν.νε τα πλούτια. Ε καμένε Γιώργαρε, αμπέλια μ’ αγγαριές μόνε για τσαγίρ προκόφτνε. Μια βολά ήνταν αργάτες ου Σταύρους ου Μπουρμάς κι ου Κώστας ου Τραγάρας. Σκάβαν αμπέλ’ απού νύχτα σε νύχτα. Μερουκάματου δυο βδούλες ψουμί κι απού ένα πνακ’ κθαρ. Σα βράδυασεν, κομμέν’ κι μπλανταμέν’, είχαν φαγ’ κι τα ψουμιά, λεγ’ ου Μπουρμάς: «Τώρα μπρε Κουστή τι κάμαμ; Σκάβαμ ουλ’ τ’ μέρα για δυο πνάκια κθαρ που δε ντα τρωγ’ ούτε ου γάδαρους. Δε κάθομέστε μπάρεμ κατ απ’ τ’ σκαμνιά να γυλ’τώσουμ κι τ’ γκούρασ’;». Σε απάντ’σα;

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Πώς νιώθνε οι Λημνιοί τν οικουνουμική κρισ’ κυρ Μενέλουμ;

ΜΕΝΕΛΗΣ: Δε τ’ νιώθνε.

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Γιατί έναι αναίστητ, ή πεθαμέν’;

ΜΕΝΕΛΗΣ: Περνούνε καλά όπως κι γοι πεθαμέν’. Μια βουλά πέθανε ου Γληγόρς ου Κ. στν Ατσκή. Μια που εν τη ζουή τουν άρεζεν του ρακούδ, πήγαινε η γ’ναίκατ’ κι τουν άφνε πα στου μνήμα κάθα Σάββατου ένα κατουστάρ μπουκαλούδ με ρακί, κουμμάτ σαλαμούρα, καμμιά ελίδα, οτ’ είχεν. Του ανακάλ’ψεν ου Αντρέας ου Σκληρός κι κάθα Σάββατου σούρουπου πήγαινε κι τα κουπάν’ζεν στα μστάκιατ’. Η χήρα όσο ήγλεπε που λείπαν τα πράματα, τόσο κι τουν πήγαινε. Σε λεγ’ θα τα τρωγ’ ου πεθαμένους. Ένα Σάββατου ου Σκληρός παρακαίρσεν κι πήγε στου νεκρουταφείου νύχτα. Δίπλα είχε δεσ’ τα ζα ου Χρήστους ου Τσαπτσαλής. Παρακαίρσεν κι κειος κι πήγεν αργά. Ου Χρήστους φουβούνταν κι για να παρ θάρρους τραγούδγεν κι σε μια στιγμή φουνάζ προς τς πεθαμέν’: «Ε σεις δεκεί μέσα πώς τα περνάτε;». Ου Αντρέας στου τσακίρ κεφ απαντά: «Μια χαρά. Εσύ;». Ου Χρήστους έπαθε σαραλίκ’. Του βαζ στ’ ρέντα παγαίν’ στου γκαφενέ ξεπνογ’ζμένους κι τς λεγ’: «Κειν’ σα βουρνά οι πεθαμέν’ ξυπνήσαν». Ε, οι πεθαμέν’ Γιώργαρε μπουρεί να ξυπνήσνε, αλλά οι Λημνιοί δε μπρόκειται.

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Λέγε οτ’ θελ’ς. Γω ξέρου ότε ου πορδυπουργός κυρ Αντών’ς με τν ανάπτυξ στουχεύ’ αψλά σα μπου λεγ’ ου ίδιους.

ΜΕΝΕΛΗΣ: Ναι, αψλό κώλο ρέχτκιες, στα μούτρα σ’ κλαν’.

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Γω ξέρου ότε με τν ανάπτυξ ούλα τα μαξούλια φουσκών.νε κι χουντραίν’νε.

ΜΕΝΕΛΗΣ: Ναι σα τς μπισκότες τ’ Βάγιου. Ου Βαγής ου Τσεπέλιας ήνταν παιδέλ’ κι ου Ντίνους ου Ζαΐμς που είχε μπακάλ’κου, σν Ατσκή, τουν έδωκε μια τζελατίνα με μπισκότες, σα ντουν ήγλεπε π’ βαστούσε τα κερουλίβανα. Να τς βαλ’ς του προυί μες στου γάλα να τς φας, τον είπε. Σε λίγες μέρες τουν φώναξε να τουν ξαναδώκ’ μπισκότες. Ου Βαγής δεν ήθελε. «Γιατί μπρε αγόρεμ δε σ’ αρέζνε:» τουν λεγ’ ου Ντίνους. Κι λεγ’ ου Βαγής: «Δε τς θέλου γιατί με πίν.νε του γάλα». Εδιέτς κι γη ανάπτυξ. Πιν’ του…γάλα.

ΓΙΩΡΓΑΡΟΣ: Σ’ ευκαριστούμε κι για σήμερα κυρ Μενέλου.

ΜΕΝΕΛΗΣ: Τίπουτας δε γκάμεν’. Φερ τ’ γαζόζα.

***Αγαπητοί αναγνώστες κοιμισμένοι και ξυπνητοί ευτυχείτε. Εν πλήρει νιρβάνα και αναπτύξει.