Το νόμπελ ειρήνης κι ο σκύλος που έτρωγε ωμές μελ'τζάνες

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Το νόμπελ ειρήνης κι ο σκύλος που έτρωγε ωμές μελ’τζάνες

Σήμερα, στη σειρά «πολιτικά σεμινάρια», ο Λήμνιος πολιτικός αναλυτής κυρ Μενελής Λεμπέσαρος, αναλύει στον ανταποκριτή μας κυρ Γιώργαρο Πουρπουργιανό, τη σημασία του βραβείου νόμπελ ειρήνης, που απονεμήθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Καλώς όρσες κυρ Μενελή. Τι έναι τούτεν’ η κασονάρα που σκων’ς;

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ήφερα ένα κασόν’ γαζοζούδες, να τς εχ’ς εδώ να με τραταίρεν’ς, μια που η μπουζνάρα σ’ εχ’ καβούρ.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Δεν ήνταν ανάγκ’ μαθέ.

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Άμα ήνταν ανάγκ’ θα τρέχαμ στο αναγκαίο. Μόνε κανόν’σε να μη με τς πίν.νε τούτεν’ που λιέντεν δω μέσα σα ντα κουπούκια.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Ας έναι δα. Για πε μας κυρ Μενέλου, τι γνωμ εχ’ς για το νόμπελ τς ειρήν’ς, που παγ’ να παρ ο πορδυπουργός κυρ Αντών’ς;

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ο πορδυποργός παγαίν’ να παρ το νόμπελ τς Ρηνιάς; Άλλο κι τούτο. Γιατί δε νεχ’ θκοτ’ κι θα παρ το πράμα τς εγ’ναίκας; Κι τι μαθέ, εκειός πλυν’; Δε νεχ’ καμιά υπερέτρα στο σπιτ, να τον πλυν’ τα ασπρόρχα τ’, κουτζάμ πορδυπουργός;

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Δέχα κουμάτ κυρ Μενέλουμ. Τι υπερέτρες κι μπουγάδες με τζαμπνίγ’ς; Γω σε λέγω ότι ουλ’ οι πορδυπουργοί τς Ευρώπς πάνε να πάρνε το νόμπελ τς ειρήν’ς στ’ Νουρβηγία.

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ου να με χαθούνε οι χαμέν’ κι οι χαντακουμέν’, σα δεν αντρέμπντεν τόσεν’ γαδαρούκλικες να πάνε να πάρνε το πράμα τς γ’ναίκας. Οι κλέφταρ, οι τζιγκινέδες. Γιατί δε δίν.νε δέκα ευρώ να αγουράσνε απ’ του σουπερμάρκετ, όσα κουτιά νόμπελ θέλνε, κι οχ’ μόνε νόμπελ, αλλά κι ρολί, κι τάιντ,  κι γουλάιτ, κι φορλάν, κι πουρλάν, κι πουρδάν, κι όσες σκούνες για πλύσμο θέλνε. Κι γιατί ψάχνε τ’ Ρηνιά στ’ Νουρβηγία; Δω μπλιο σακάτ πομέν’ στου Μηχανέ Μπουγάζ, σν Ατσκή.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Δε γκατάλαβες κυρ Μενελή. Δεν πάνε να πάρνε κανέ απουρρυπαντικό. Του μπραβείου Νόμπελ για τν ειρήν’ δίν.νε στν Ευρουπαϊκή Ένουσ’ κι παγαίν.νε να το πάρνε ουλ’ οι πορδυπουργοί. Θος φλαξ μαθέ, τι λουγάτε, δε νογάς;

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Κι γιατί να τς δώκνε το μπραβείο κυρ Γιώρεγ’; Τι αντραγαθία κάμαν μαθέ;

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Εγώ σε ρουτώ. Εδώ, γώ σε ρουτώ κι συ απλογιέσαι.

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Ναι αλλά γω ρώτ’σα πρώτος.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Δεν εχ’ πρώτος κι δεύτερος. Γω ρωτώ, συ απαντάς.

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Καλά ντε, δε σε πατήσαμ κι τς αγγουρές. Μάνα γω, τι φουνάγ’ς κι πετιέται ο κώλος σ’ σαν ορνός. Έναι κειο το μπραβείο που έχνε δωκ’ κι στον Κίσινγκερ που έκαιγε τς Βιετναμέζ σα λαμπάδες, κι στο ρατσίσταρο Αφρικάνο Ντεκλέρκ που βασάν’ζεν κι σκότουνε τς μαύερ, κι στον Εβραίο τον Ράμπιν που είχε εξουλουθρεύσ’ τς Παλαιστίνιοι, κι στον Αλ Γκορ που είχε ισουπεδώσ’ τ’ Γιουγκουσλαβία, κι στουν…

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Σων’, σων’, τούτο έναι.

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Τότες καλά κάμαν, το αξίζνε. Κι τούτεν’ μπομπαρδίσαν το Ιράκ, τ’ Γιουγκουσλαβία, τ’ Λιβύη, τ’ Συρία…Μόνε που πρεπ να το λένε μπραβείο τ’ πολέμου, κι οχ’ τς ειρήν’ς.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Ναι μαθέ, αλλά τούτο το μπραβείο πρεπ να το δίν.νε σε όποιον φέρεν’ τ’ γκαταλαγιά κι τν ειρήνεψ, οχ’ σε όποιον κάμεν’ πόλεμο.

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Κι πάλε καλά τς το δώκαν. Δω έχνε φτουχέψ το γκόζμο, κι δε κνιέται αρθούν’. Δε νέναι τούτους καταλαγιαζμός; Σε κουμάτ θα τς φλούνε ο κόζμος τα χέρια τς, άμα τς δίν.νε λαχανίθρες στο συσσίτιο.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Κι πώς το καταφέραν κυρ Μενέλου τούτο; Ναρκουτικά μας ποτίσαν;

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Με τν εκπαίδεψ, σα ντο σκύλο τ’ Παναγή. Ήνταν ο σχωρεμένος ο Παναγής ο Κρικ’ς στο Πουρπούλ, κι ένας στρατιωτικός που είχε ένα σκύλο, πήρε άδεια ένα μήνα κι άφκεν το σκύλο στον Παναγιώτ. Τον λεγ’ πάρε φράγκα κι θα τον ταγίγ’ς κιγ’μά κι κρέας. Σα γύρσεν βρήκε το σκύλο κολλ’μένο, έτοιμο να ψοφήσ’ απ’ τ’ πείνα. Τον λεγ’, μπρε Παναγιώτ, δε τον τάγ’ζες κιγ’μά; Τον λεγ’ ο Παναγής, δε ντον τάγ’ζα κιγ’μά, αλλά τον εκπαίδεψα να τρωγ’ τς μελ’τζάνες ωμές. Τον πετά μια μελ’τζάνα ωμή, κι ο σκύλος τ’ καταβρόχθσεν στο λεφτό.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Κι ήνταν ανάγκ’ να τς δώκνε το μπραβείο;

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Κι γιατί να πάρνε οι αλλ’; Πήγαν να τς ξεπεράσνε, γι αυτό το δώκαν σε ουλ’, σα το χουζμέτ τς Αγγελικώς. Ήνταν η σχωρεμέν’ η Βωτώ, η γ’ναίκα τ’ αργολάβου, τ’ Μαστρογιάνν’. Λέγαν πόσες φορές ανεβαίν.νε τ’ συκιά, δηλαδή πόσες φορές το κάμνε. Λεγ’ η Βωτώ, ο Γιαννης μου μία φορά τη βραδιά. Ρωτούνε το Γούρτζελο το Δημητρό, εσύ; Λεγ’ κι αυτός μια φορά τ’ βραδιά. Εσύ Κωστή, ρωτούνε το Νταμπάκ’. Πετιέται η γ’ναίκα τ’ το Αγγελικώ κι λεγ’, εννιά. Τι, λένε, τ’ βραδιά; Οχ’, λεγ’ το Αγγελικώ, τ’ βδομάδα. Γυρίζ σιγά – σιγά στον άντρα τς τον Κωστή κι λεγ’. Έβαλα και δυο παραπάν, να τς ξεπεράσομ.

ΠΟΥΡΠΟΥΡΓΙΑΝΟΣ: Φκαριστούμε κυρ Μενέλου. Αν’ξε τώρα δυο γαζόζες να τς πιούμε.

ΛΕΜΠΕΣΑΡΟΣ: Μια θα ν’ ανοίξου. Εσύ να πιεις απ’ τς εθκιές.

***Αγαπητοί αναγνώστες ευτυχείτε. Μην ανησυχείτε. Μόλις μάθετε κι σεις να τρώτε μελιτζάνες ωμές, θα δώσουν στον πρωθυπουργό μας κι άλλο βραβείο.