Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας
Καλημέρα φίλε μου αγαπημένε και αδερφικέ, καπνιστή. Ε και βέβαια με γνώρισες. Είμαι ο φίλος σου ο ΚΑΠΝΟΣ. Οι πραγματικοί φίλοι γνωρίζονται ακόμα κι απ’ τη…. μυρωδιά. Χρόνια και χρόνια τώρα εκτιμώ και απολαμβάνω τη φιλία σου. Αλλά και συ όμως δεν πρέπει να έχεις παράπονα από μένα. Είμαστε αυτό που λένε…κολλητοί. Τι Δάμων και Φιντίας, τι Αχιλλέας και Πάτροκλος, τι Ορέστης και Πυλάδης, τι Φίλιππος και Ναθαναήλ. Η φιλία όλων αυτών ωχριά μπρος στη δική μας. Καπνός και Καπνιστής. Σχέση αγάπης και αυταπάρνησης. Σχέση θυσίας.
Ας πάρουμε εμένα. Εγώ κυριολεκτικά πέφτω στη φωτιά για σένα, όχι μόνο με τα λόγια. Και όχι μόνο μια φορά, αλλά δεκάδες φορές κάθε μέρα, χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες ολόκληρες. Εκατομμύρια φορές έχω γίνει παρανάλωμα του πυρός για σένα. Εκατομμύρια φορές έχω θυσιαστεί για σένα, εκατομμύρια φορές έχουν διασκορπίσει τα αποκαΐδια μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, εκατομμύρια φορές έχω συνθλιβεί άκαρδα μέσα σε βρωμερά σταχτοδοχεία ή κάτω από ανελέητες πατούσες. Τα ωραία, ατσαλάκωτα, πολύχρωμα, λαμπερά πακέτα που με περιέχουν, καλλιτεχνήματα πραγματικά, είδες πώς καταντούν; Είδες πού καταλήγουν; Στραπατσαρισμένα, λερωμένα, ράκη σκέτα, στριμώχνονται μέσα σε κάδους απορριμμάτων, σέρνονται μέσα σε βρωμόνερα, βωλοδέρνουν στους δρόμους. Όμως εγώ εκεί. Ατού. Βράχος. Φίλος και φύλακας άγγελος. Ότι ώρα κι αν με χρειαστείς. Πρώτος το πρωί. Τελευταίος το βράδυ. Σε αγκαλιάζω με τα φτερά μου. Σε περιβάλλω με τα διάφανα πέπλα μου. Σε ηρεμώ όταν μου στρεσάρεσαι. Σε γαληνεύω όταν μου στενοχωριέσαι. Σου κατεβάζω ιδέες όταν δεν έχεις έμπνευση. Σου δίνω κουράγιο όταν απογοητεύεσαι. Μαζί παντού. Και στη χαρά και στη λύπη. Αχώριστοι, πες ένα πράγμα. Δεν ξέρεις πώς το απολαμβάνω, όταν μπαίνω στα πνευμόνια σου, όταν κυκλοφορώ στο αίμα σου, όταν σουλατσάρω μέσα στα κύτταρα του εγκεφάλου σου. Δεν μπορείς να φανταστείς αγαπημένε μου φίλε καπνιστή, τι φοβερή φάση που έχει εκεί πάνω, στο ρετιρέ, στο μυαλό σου. Από κει βλέπεις τα πάντα. Κάνω και καμιά ζαβολιά, έτσι για πλάκα. Ας πούμε, κρατιέμαι λίγο αργώντας να μπω μέσα στα κύτταρα και παρακολουθώ τις αντιδράσεις σου που είναι ακόμα νευρικές. Ή μπαίνω με φούρια μέσα και σε βλέπω να ηρεμείς, σχεδόν να παραλύεις.
Όμως κι εγώ δεν έχω κανένα παράπονο από σένα. Τέτοιο πιστό φίλο δεν είχα ποτέ. Ότι κι αν σου λένε για μένα, ότι κι αν καταμαρτυρούνε, ότι σπιουνιές κι αν σου βάζουν, εσύ ποτέ δεν με προδίδεις. Μην νομίζεις πως δεν τα ξέρω, ότι δήθεν είμαι κακή παρέα, ότι θέλω την καταστροφή σου, ότι βλάπτω την υγεία σου, ότι βλάπτω την τσέπη σου και τα λοιπά. Ομολογώ τώρα τελευταία έχω ανησυχήσει λίγο, γιατί αυτές οι διαβολές και τα ανακατώματα έγιναν περισσότερα. Να κάτι υγιεινιστές, να κάτι γιατροί, να κάτι πολιτικοί, όλο και πληθαίνουν οι φωνές που θέλουν να μας χωρίσουν και να βλάψουν την αγνή φιλία μας. Θα μου πεις τι ξέρουν όλοι αυτοί οι κρυόκωλοι από φιλία και από πραγματική ζωή! Και πώς θα βλάψουν τη φιλία μας την τόσο δοκιμασμένη! Δεν ξέρουν με τι δοκιμασίες έχει ατσαλωθεί. Γιατί πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι δύσκολος και απαιτητικός φίλος. Όταν σκέφτομαι όλα τα τεστ φιλίας που σε έχω υποβάλει και συ δεν λύγισες, τότε μου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Για παράδειγμα, όταν φράζω τους βρόγχους σου με κίτρινα φλέματα, ή όταν τους στενεύω με τη φλεγμονή μέχρι ασφυξίας, ή όταν σου καίω τις κυψελίδες των πνευμονιών σου και παρατηρώ τη δυσκολία με την οποία αναπνέεις, βλέπω στην πραγματικότητα την αντοχή της φιλίας σου. Όσο δυσκολεύει η αναπνοή σου, όσο σφυρίζει σαν το τραίνο, όσο δεν μπορείς να κοιμηθείς ξαπλωμένος και ξενυχτάς στην καρέκλα, όσο πρήζεται το πρόσωπό σου και τα πόδια σου, όσο πετάγονται τα μάτια σου έξω από το βήχα τη δύσπνοια, όσο μπλαβιάζει το μούτρο σου, όσο το οξυγόνο που γίνεται μόνιμο αξεσουάρ σου όλο και δεν σου φτάνει, εγώ ξέρω ότι το μόνο που έχει σημασία είναι ότι δυναμώνει η φιλία μας.
Αυτό που έχει αρκετό ενδιαφέρον είναι όταν σου φράζω σιγά - σιγά τις αρτηρίες της καρδιάς σου. Στην αρχή πονάς όταν κάνεις προσπάθεια, αλλά συν τω χρόνω πονάς και όταν αναπαύεσαι. Εγώ τσεκάρω αν θα προδώσεις τη φιλία μας κι αφού αντέχεις σου τραβώ κι ένα έμφραγμα ξεγυρισμένο και πάλι παρακολουθώ. Δεν μπορείς να φαντασθείς τη συγκίνησή μου, όταν με βουλωμένες τις στεφανιαίες σου, με τα εμφράγματά σου, με τα by pass σου, να μην μπορείς να σύρεις τα πόδια σου, ή να ανέβεις μια σκάλα, δεν μπορείς να φαντασθείς λέγω πόσο συγκινούμαι, όταν με όλα αυτά τα χάλια σε βλέπω να ανάβεις τσιγάρο.
Όμως εκεί που δίνω τα ρέστα μου, εκεί που το μεγαλείο της φιλίας σου δεν έχει προηγούμενο, να ανατριχιάζω και μόνο που το λέγω, είναι όταν σου προκαλώ καρκίνο στα πνευμόνια. Και μην νομίσεις ότι είμαι κανένας σαδιστής που του αρέσει να σε βασανίζει. Όχι βέβαια. Αλλά πώς αλλιώς θα ξέρω αν μπορώ να βασιστώ στη φιλία σου; Όταν που λες, κάνεις την πρώτη αιμόπτυση, εγώ ψάχνω μέσα στο αγωνιώδες βλέμμα σου μήπως υπάρχει κάποια αμφιβολία για μένα τον φίλο σου, τον καπνό. Όταν αρχίσουν οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοβολίες και πέσουν τα μαλλιά σου, και γίνει το δέρμα σου διάφανο και κέρινο, όταν τα μάτια σου πάρουν αυτό το γκριζωπό χρώμα, όταν αδυνατίσεις και τα κόκκαλά σου κολλήσουν στο δέρμα σου, όταν δεν μπορείς να σύρεις τα πόδια σου, όταν ουρλιάζεις απ’ τους πόνους, όταν παραλύσεις τελείως κι όταν ο ρόγχος του θανάτου αρχίσει να ακούγεται, εγώ ξέρω ότι έχω ένα πραγματικό φίλο σαν διαβάζω στη σκέψη σου την επιθυμία για ένα…αθώο τσιγαράκι.
Αγαπημένε μου φίλε καπνιστή, μοναδικέ και παντοτινέ. Μερικοί αφελείς θα νομίσουν ότι αυτά τα τεστ φιλίας είναι υπερβολικά. Εσύ ξέρεις βέβαια ότι μέσα στην αγωνία μου για τη φιλία σου, σε έχω υποβάλει και σε πλήθος άλλων δοκιμασιών φιλίας, στις οποίες ανταποκρίθηκες με θαυμαστή καρτερία. Να μην λέμε τώρα για τον καρκίνο στο λάρυγγά σου, όταν αφού σου είχαν κόψει όλο το λαιμό και ήσουν με το σωλήνα της τραχειοστομίας, εσύ αγαπημένε πιστέ μου φίλε πήγαινες πάνω από ένα αναμμένο τσιγάρο και με εισέπνεες από το σωλήνα. Και να μη λέμε για τον καρκίνο της ουροδόχου κύστης σου που σου προξένησα, γιατί όταν σου την αφαίρεσαν και σου φύτεψαν τους ουρητήρες στο δέρμα της κοιλιάς σου, ομολογώ ότι η μυρωδιά από τα ούρα που ξέφευγαν, χαλούσε το δικό μου άρωμα που σε κατέκλυζε καπνίζοντας το τσιγάρο σου. Ούτε να πούμε για την αρτηριοσκλήρυνση και τη γάγγραινα στα πόδια σου, που καρβουνιασμένα κούτσουρα αναγκάστηκαν να σου τα κόψουν, αλλά εσύ δεν με απαρνήθηκες ούτε πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι σου. Θέλω να ξέρεις ότι γνωρίζω και για τα οικονομικά σου προβλήματα και εκτιμώ ακόμα πιο πολύ τη συνεπή σου στάση. Γνωρίζω ότι προτιμάς, με πόνο ψυχής βέβαια να στερήσεις από τα παιδιά σου το ψωμί για να πάρεις τσιγάρα, τιμώντας τη φιλία μας. Βλέποντας κάθε πρωί τα μαραμένα πρόσωπά τους και ακούγοντας το βήχα τους, καταλαβαίνω ότι θυσιάζεις με πόνο ψυχής βέβαια, την υγεία τους μόνο και μόνο για να έχεις συντροφιά εμένα μέσα στο σπίτι, που το ντουμανιάζεις με την παρουσία μου, παρ’ όλο που αυτό κοντεύει να τα σκάσει τα αγαπημένα σου παιδιά.
Άλλοι πάλι αφελείς θα νομίσουν ότι θέλω να σε τρομοκρατήσω. Προφανώς δεν γνωρίζουν το βάθος της φιλίας μας και ότι εθελοντικά προσφέρεται ο ένας στον άλλον. Δεν είναι εις θέση όλοι αυτοί να καταλάβουν ότι η φιλία αυτή λειτουργεί και ως πρότυπο δημοκρατικής συμπεριφοράς, αφού είναι δικαίωμα του καθενός να διαλέγει τους φίλους του και τις δοκιμασίες, που αυτές συνεπάγονται. Δοκιμασίες φιλίας, που οι άσχετοι γιατροί θα τις ονόμαζαν, άκουσον άκουσον….. «βλαβερές συνέπειες του καπνού». Η δική μας βέβαια δεν είναι μια απλή φιλία. Είναι φιλία έως θανάτου, που λένε. Καλημέρα σου αγαπημένε μου φίλε, ή μάλλον… καληνύχτα σου.
Καλημέρα φίλε μου αγαπημένε και αδερφικέ, καπνιστή. Ε και βέβαια με γνώρισες. Είμαι ο φίλος σου ο ΚΑΠΝΟΣ. Οι πραγματικοί φίλοι γνωρίζονται ακόμα κι απ’ τη…. μυρωδιά. Χρόνια και χρόνια τώρα εκτιμώ και απολαμβάνω τη φιλία σου. Αλλά και συ όμως δεν πρέπει να έχεις παράπονα από μένα. Είμαστε αυτό που λένε…κολλητοί. Τι Δάμων και Φιντίας, τι Αχιλλέας και Πάτροκλος, τι Ορέστης και Πυλάδης, τι Φίλιππος και Ναθαναήλ. Η φιλία όλων αυτών ωχριά μπρος στη δική μας. Καπνός και Καπνιστής. Σχέση αγάπης και αυταπάρνησης. Σχέση θυσίας.
Ας πάρουμε εμένα. Εγώ κυριολεκτικά πέφτω στη φωτιά για σένα, όχι μόνο με τα λόγια. Και όχι μόνο μια φορά, αλλά δεκάδες φορές κάθε μέρα, χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες ολόκληρες. Εκατομμύρια φορές έχω γίνει παρανάλωμα του πυρός για σένα. Εκατομμύρια φορές έχω θυσιαστεί για σένα, εκατομμύρια φορές έχουν διασκορπίσει τα αποκαΐδια μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, εκατομμύρια φορές έχω συνθλιβεί άκαρδα μέσα σε βρωμερά σταχτοδοχεία ή κάτω από ανελέητες πατούσες. Τα ωραία, ατσαλάκωτα, πολύχρωμα, λαμπερά πακέτα που με περιέχουν, καλλιτεχνήματα πραγματικά, είδες πώς καταντούν; Είδες πού καταλήγουν; Στραπατσαρισμένα, λερωμένα, ράκη σκέτα, στριμώχνονται μέσα σε κάδους απορριμμάτων, σέρνονται μέσα σε βρωμόνερα, βωλοδέρνουν στους δρόμους. Όμως εγώ εκεί. Ατού. Βράχος. Φίλος και φύλακας άγγελος. Ότι ώρα κι αν με χρειαστείς. Πρώτος το πρωί. Τελευταίος το βράδυ. Σε αγκαλιάζω με τα φτερά μου. Σε περιβάλλω με τα διάφανα πέπλα μου. Σε ηρεμώ όταν μου στρεσάρεσαι. Σε γαληνεύω όταν μου στενοχωριέσαι. Σου κατεβάζω ιδέες όταν δεν έχεις έμπνευση. Σου δίνω κουράγιο όταν απογοητεύεσαι. Μαζί παντού. Και στη χαρά και στη λύπη. Αχώριστοι, πες ένα πράγμα. Δεν ξέρεις πώς το απολαμβάνω, όταν μπαίνω στα πνευμόνια σου, όταν κυκλοφορώ στο αίμα σου, όταν σουλατσάρω μέσα στα κύτταρα του εγκεφάλου σου. Δεν μπορείς να φανταστείς αγαπημένε μου φίλε καπνιστή, τι φοβερή φάση που έχει εκεί πάνω, στο ρετιρέ, στο μυαλό σου. Από κει βλέπεις τα πάντα. Κάνω και καμιά ζαβολιά, έτσι για πλάκα. Ας πούμε, κρατιέμαι λίγο αργώντας να μπω μέσα στα κύτταρα και παρακολουθώ τις αντιδράσεις σου που είναι ακόμα νευρικές. Ή μπαίνω με φούρια μέσα και σε βλέπω να ηρεμείς, σχεδόν να παραλύεις.
Όμως κι εγώ δεν έχω κανένα παράπονο από σένα. Τέτοιο πιστό φίλο δεν είχα ποτέ. Ότι κι αν σου λένε για μένα, ότι κι αν καταμαρτυρούνε, ότι σπιουνιές κι αν σου βάζουν, εσύ ποτέ δεν με προδίδεις. Μην νομίζεις πως δεν τα ξέρω, ότι δήθεν είμαι κακή παρέα, ότι θέλω την καταστροφή σου, ότι βλάπτω την υγεία σου, ότι βλάπτω την τσέπη σου και τα λοιπά. Ομολογώ τώρα τελευταία έχω ανησυχήσει λίγο, γιατί αυτές οι διαβολές και τα ανακατώματα έγιναν περισσότερα. Να κάτι υγιεινιστές, να κάτι γιατροί, να κάτι πολιτικοί, όλο και πληθαίνουν οι φωνές που θέλουν να μας χωρίσουν και να βλάψουν την αγνή φιλία μας. Θα μου πεις τι ξέρουν όλοι αυτοί οι κρυόκωλοι από φιλία και από πραγματική ζωή! Και πώς θα βλάψουν τη φιλία μας την τόσο δοκιμασμένη! Δεν ξέρουν με τι δοκιμασίες έχει ατσαλωθεί. Γιατί πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι δύσκολος και απαιτητικός φίλος. Όταν σκέφτομαι όλα τα τεστ φιλίας που σε έχω υποβάλει και συ δεν λύγισες, τότε μου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Για παράδειγμα, όταν φράζω τους βρόγχους σου με κίτρινα φλέματα, ή όταν τους στενεύω με τη φλεγμονή μέχρι ασφυξίας, ή όταν σου καίω τις κυψελίδες των πνευμονιών σου και παρατηρώ τη δυσκολία με την οποία αναπνέεις, βλέπω στην πραγματικότητα την αντοχή της φιλίας σου. Όσο δυσκολεύει η αναπνοή σου, όσο σφυρίζει σαν το τραίνο, όσο δεν μπορείς να κοιμηθείς ξαπλωμένος και ξενυχτάς στην καρέκλα, όσο πρήζεται το πρόσωπό σου και τα πόδια σου, όσο πετάγονται τα μάτια σου έξω από το βήχα τη δύσπνοια, όσο μπλαβιάζει το μούτρο σου, όσο το οξυγόνο που γίνεται μόνιμο αξεσουάρ σου όλο και δεν σου φτάνει, εγώ ξέρω ότι το μόνο που έχει σημασία είναι ότι δυναμώνει η φιλία μας.
Αυτό που έχει αρκετό ενδιαφέρον είναι όταν σου φράζω σιγά - σιγά τις αρτηρίες της καρδιάς σου. Στην αρχή πονάς όταν κάνεις προσπάθεια, αλλά συν τω χρόνω πονάς και όταν αναπαύεσαι. Εγώ τσεκάρω αν θα προδώσεις τη φιλία μας κι αφού αντέχεις σου τραβώ κι ένα έμφραγμα ξεγυρισμένο και πάλι παρακολουθώ. Δεν μπορείς να φαντασθείς τη συγκίνησή μου, όταν με βουλωμένες τις στεφανιαίες σου, με τα εμφράγματά σου, με τα by pass σου, να μην μπορείς να σύρεις τα πόδια σου, ή να ανέβεις μια σκάλα, δεν μπορείς να φαντασθείς λέγω πόσο συγκινούμαι, όταν με όλα αυτά τα χάλια σε βλέπω να ανάβεις τσιγάρο.
Όμως εκεί που δίνω τα ρέστα μου, εκεί που το μεγαλείο της φιλίας σου δεν έχει προηγούμενο, να ανατριχιάζω και μόνο που το λέγω, είναι όταν σου προκαλώ καρκίνο στα πνευμόνια. Και μην νομίσεις ότι είμαι κανένας σαδιστής που του αρέσει να σε βασανίζει. Όχι βέβαια. Αλλά πώς αλλιώς θα ξέρω αν μπορώ να βασιστώ στη φιλία σου; Όταν που λες, κάνεις την πρώτη αιμόπτυση, εγώ ψάχνω μέσα στο αγωνιώδες βλέμμα σου μήπως υπάρχει κάποια αμφιβολία για μένα τον φίλο σου, τον καπνό. Όταν αρχίσουν οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοβολίες και πέσουν τα μαλλιά σου, και γίνει το δέρμα σου διάφανο και κέρινο, όταν τα μάτια σου πάρουν αυτό το γκριζωπό χρώμα, όταν αδυνατίσεις και τα κόκκαλά σου κολλήσουν στο δέρμα σου, όταν δεν μπορείς να σύρεις τα πόδια σου, όταν ουρλιάζεις απ’ τους πόνους, όταν παραλύσεις τελείως κι όταν ο ρόγχος του θανάτου αρχίσει να ακούγεται, εγώ ξέρω ότι έχω ένα πραγματικό φίλο σαν διαβάζω στη σκέψη σου την επιθυμία για ένα…αθώο τσιγαράκι.
Αγαπημένε μου φίλε καπνιστή, μοναδικέ και παντοτινέ. Μερικοί αφελείς θα νομίσουν ότι αυτά τα τεστ φιλίας είναι υπερβολικά. Εσύ ξέρεις βέβαια ότι μέσα στην αγωνία μου για τη φιλία σου, σε έχω υποβάλει και σε πλήθος άλλων δοκιμασιών φιλίας, στις οποίες ανταποκρίθηκες με θαυμαστή καρτερία. Να μην λέμε τώρα για τον καρκίνο στο λάρυγγά σου, όταν αφού σου είχαν κόψει όλο το λαιμό και ήσουν με το σωλήνα της τραχειοστομίας, εσύ αγαπημένε πιστέ μου φίλε πήγαινες πάνω από ένα αναμμένο τσιγάρο και με εισέπνεες από το σωλήνα. Και να μη λέμε για τον καρκίνο της ουροδόχου κύστης σου που σου προξένησα, γιατί όταν σου την αφαίρεσαν και σου φύτεψαν τους ουρητήρες στο δέρμα της κοιλιάς σου, ομολογώ ότι η μυρωδιά από τα ούρα που ξέφευγαν, χαλούσε το δικό μου άρωμα που σε κατέκλυζε καπνίζοντας το τσιγάρο σου. Ούτε να πούμε για την αρτηριοσκλήρυνση και τη γάγγραινα στα πόδια σου, που καρβουνιασμένα κούτσουρα αναγκάστηκαν να σου τα κόψουν, αλλά εσύ δεν με απαρνήθηκες ούτε πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι σου. Θέλω να ξέρεις ότι γνωρίζω και για τα οικονομικά σου προβλήματα και εκτιμώ ακόμα πιο πολύ τη συνεπή σου στάση. Γνωρίζω ότι προτιμάς, με πόνο ψυχής βέβαια να στερήσεις από τα παιδιά σου το ψωμί για να πάρεις τσιγάρα, τιμώντας τη φιλία μας. Βλέποντας κάθε πρωί τα μαραμένα πρόσωπά τους και ακούγοντας το βήχα τους, καταλαβαίνω ότι θυσιάζεις με πόνο ψυχής βέβαια, την υγεία τους μόνο και μόνο για να έχεις συντροφιά εμένα μέσα στο σπίτι, που το ντουμανιάζεις με την παρουσία μου, παρ’ όλο που αυτό κοντεύει να τα σκάσει τα αγαπημένα σου παιδιά.
Άλλοι πάλι αφελείς θα νομίσουν ότι θέλω να σε τρομοκρατήσω. Προφανώς δεν γνωρίζουν το βάθος της φιλίας μας και ότι εθελοντικά προσφέρεται ο ένας στον άλλον. Δεν είναι εις θέση όλοι αυτοί να καταλάβουν ότι η φιλία αυτή λειτουργεί και ως πρότυπο δημοκρατικής συμπεριφοράς, αφού είναι δικαίωμα του καθενός να διαλέγει τους φίλους του και τις δοκιμασίες, που αυτές συνεπάγονται. Δοκιμασίες φιλίας, που οι άσχετοι γιατροί θα τις ονόμαζαν, άκουσον άκουσον….. «βλαβερές συνέπειες του καπνού». Η δική μας βέβαια δεν είναι μια απλή φιλία. Είναι φιλία έως θανάτου, που λένε. Καλημέρα σου αγαπημένε μου φίλε, ή μάλλον… καληνύχτα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου