ΘΑΜΑΤΑ

Θάματα

Το ντελευταίο καιρό ούλο θάματα γίντεν κατά πως λογιάζομ στ ντηλεόρασ’. Και γω που είμαι θρήσκος, όχ’ σα γκάτ άλλ’ που άμα μπούνε μες τν αγκηλ’σά θα πέσ’ κανέ καντήλ’ μαθέ στο κεφάλιε τς, τι να σας πω, να τ’ ακούγω και ανατριχιάζ’ το πετσί μ’. Πότε η Παναγιά, μογάλ’ η χάρη τς βγάζ’ κάτ’ δάκρυγια κόμπ’ κόμπ’ σα κτούκια και κιν’κάτα σα να τα έχ’ς μπογιαντίσ’ με ντ νερομπογιά Θεμ σχώρα με, πότε αθοκοπούνε τα ξεραμένα λουλδέλια τ’ επιτάφγιου, πότε ζωγραφίζντεν αγιοί πάς τς κοτρώνες στα βνα σα να έχ’ κανείς ζωγραφίσ’ ξούδια πά’ στο χαρτί. Βογήθεια μας και να μας φλάγ’ ο Αγιοτσίλιας κι ο Αγιαρμόλας μαθέ, αλλά με ούλο το συμπάθειο, τούτα τα θάματα δεν φτάν’νε ούτε στο ν’χούδ’ σε κάτ’ άλλα θάματα π’ μας τύχαν εμάς.
Το πιο μογάλο θάμα θαμάτων έναι που δε μπεθάναν ακόμα γοι αγρότες με τ’ σύνταξ’ που παίρνε. Σε λέγ’ ούλ’ γοι απιστήμονες τ’ κόζεμ κι ούλ’ γοι περιγραμμάτ’, βάλαν καταγή τα κ’κιά και δε βγαίναν. Ήπρεπε ούλ’ σε λέγ’ να έχνε πεθάν’ εδώ και καιρό. Φέραν μαθέ γιατροί καθηγητάδες απ’ τν Αθήνα και εξετάξαν τς γέρ’ και τς γριγιές, τς αφκρεστήκαν, πιάσαν το βαζμό τς, και πεταχτήκαν γοι γιατροί σαπάν σα να τς δάγκασε γαδαροσφήγκαρος, κάμναν το σταυρό τς χίλιες φορές σα να παίζαν μαντολίνο. Τακ τακ ρολογούδ, ολοζώνταν’ σε λέγ’, σα φράπα η μούρε τς. Ρωτήσαν ένα γέρο που κάνταν σα ντ αλεύερ τ’ απλωμένο κάτ’ απ’ τ’ σκαμνιά στς Βεργίνας το γκαφενέ και φαίνταν γερός σα ζντγιάν’κος γάδαρος κι έτρωγε ένα κρόμδο, μαθέ ήνταν να τον ζέψες στ’ αλέτερ’: «-Δε μας λες παπού σε φτάν’νε τα λεφτά που παίρεν’ς;» «-Ουυυ, αμ τι» «-Και που τα ξοδεύς παπού;» «-Να σας πω καλόπαιδα. Εγώ τα δύμια μ’ τα κόβω τα τρώγω, το χασάπ’ παράδες δε ντον δίνω. Με το ένα χ’λιάρκο παίρνω τσοκολατούδια αγελαδέλες και καυτερέλια με ραντεβούδια και τ’ αποδέλ’πα τα παίζω στο χρηματιστήριο όπως μας ήλεγε ο Γιάννος κι εδιέτς έχω βγάλ’ εκατομμύργια ζωντανά όπως κι ούλος ο κόζμος. Μεγάλ’ η χάρη τ’ ο Αγιογιάνν’ς που τον έχομ’ κι αγκλησά». Αφού ύστερα μαθέ απ’ τούτο, η κυβέρενσ’ σκέβεται να καντβάσ’ κι άλλο τ’ σύνταξ’ για να έχνε πιο πολλή γεροσύν’ οι συνταξιούχ’.
Αμ το άλλο; Τούτο έναι για να έναι. Ο κόζμος να ντ βγάζ’ με τα μπεμπέτσα και τα ροπαν’δογούλια και να νομίζ’ ότ’ έναι μαθέ ο Καραμουρτζούν’ς!! Δεκεί τς έβγαλε το θάμα. «-Τι είχες το μεσμέρ εσύ για φαγί;» ρωτά ο γεις τ’ αλλνού. «-Α εγώ σα μπλούσιος που είμαι είχα σήμερα από γιαλού, δηλαδή θαλασσινά όπως τα λέμε εμείς οι πλούσιοι. Μπεμπέτσα, αχ’νοί και πεταλίδες. Εσύ νά’ χομ’ καλό ρώτμα;». «- Α εγώ σήμερα θα ντ βγάλω οικολογικά. Βρακανίδες και λαψάνες νερόβραστες και τσιπστά μαζί με ψωμί σκίζα μούχλιο σα κερασολέν’ που το τρώγ’ ο γάδαρος κι αγγαρίζ’». Και να μαθέ χαρές και αφεξώματα κι άντε να πάγ’ σα γάμος, με το τρύπιο σώβρακο που ήλεγε κι η γιαγιά μ’ η Βωτώ, και να καλογερίστκα σταυρωτά τζουγκρίζματα με το νερό, σα να είχαν μαθέ αποσορτή με σέλ’νο. Και τι θα πει μαθέ τούτο; Θα πει ότ’ έναι χαμέν’ και χαντακωμέν’ ή ότ’ γίν’κιε θάμα. Φως φανάρ’ θάμα.
Αμ το άλλο; Τόσο σε λέγ’ μας μπεγιέντσε ο μεγαλοδύναμος που είμαστε καλοί αθρώπ’ και δε θέλομ’ να βγάλομ’ ο ένας το μάτ’ τ’ αλλνού, που έκαμε τς παπάδες να έχνε πάρ’ πολύ τ’ απάνε τς. Όπ’ να πας κι όπ’ να δγεις να κι ένας παπάς. Ανοίγ’ς τ’ ντηλεόρασ’, να κι ο παπάς μπροστά σ’. Ή π’ θα τραγδεί, ή π’ θα βγάζ’ λόγο για το έθνος παράδειγμα, ή π’ θα τον τσαπτσαρίζνε παλαμάκια, ή π’ θα μαζών’ υπογραφές - όχ’ μπρε αχμάκ’δες για να πάγ’ σα βορνά στα κυπαρίσα, υπογραφές λέμε για τς ταυτότητες – ή π’ θα τον δέρνε, ή π’ θα δέρεν’, ή π’ θα περικυκλών’ με τς συγγενήδες τ’ τ’ μτρόπολ’ γιατί τον έκαμε ο δεσπότ’ς αργό και να τ’ αυγά πα στα τζαμλίκια, να πετροβόλ’μα, όπ’ να τς δγεις μη ντα πολυλογούμε κιόλας, γίνεται το μάλε βρας. Καιρό είχε ο κόζμος να χαρεί, να γελάσ’ κομματούδ’ τ’ αχ’λούδε τ’. Παλιά λέγαν μια κουβέντα, ότι και καλά παπάδες γίντεν μόνε οι ντεμπέλ’δες κι οι πολύ θρήσκ’. Σήμερα μαθέ πώς θα σταθείς σα μπαπάς άμα δεν είσαι θεατρίνος, θεμ σχώρα με κολάστκα. Σε ούλα έχνε λόγο βογήθειά μας. Αφήκαν μαθέ τς αγκλησές και παίζνε στο θέατρο, τραγδούνε σε κομπανίες π’ δε τς φτάν’ ούτε ο Παναγιώτς ο Λαντούρς απ’ τς Σαρδές, πέφτνε με τ’ αλεξίπτωτα, παίζνε με τ’ αυτοκινητούδια σα ντα παιδέλια, κι ότ’ θέλ’ς το κάμνε. «-Τι θα κάμς για φαγί σήμερα;» ρωτώ τς προάλλες τ’ γναίκα μ’. «-Φασόλες ήλεγα να κάμω, αλλά να ρωτήσω και το μπαπά τς ενορίας να δγιω άμα συμφωνεί». Προψές το βράδ ένας χωριανός το νταμπανών’ απ’ ντ μπλατέα ίσα σα παν απ’ τ’ Μαστροβασίλ’ το γκαφενέ για τν αγκλησά. «-Μπρε που πάγ’ μαθέ ο Αθανής και τρέχ’ σα ξεκατουρμένος;» ρωτώ ένα. «-Παγαίν’ να ρωτήσ’ το μπαπά αν έναι αμαρτία να καβαλ’κιεύ’ μαθέ το μλαρ γυμνόστρατο» με λέγ’. Ε άμα δε νέναι τούτο θάμα που πλημμυρίσαμ στς παπάδες, τότε θα κάμω το σταυρό μ’ και με τα δυο μ’ τα χέρια και με τα ποδάργια μ’.
Το μογαλύτερο όμως θάμα, που τι να σας λέγω, το λέγω και με πιάν’νε σύγκεργια, έναι που ούλος ο κόζμος θα πάρ’ πτυχίο απ’ το Πανεπιστήμιο. Εμείς οι καμέν’ οι Λημνιοί μια σκολή απ’ το Πανεπιστήμιο θέλαμ για να έρχιεντεν τα σκολιαρόπαιδα και να φέρνε παράδες, γιατί τι να το κρύψομ, ούλ’ δα το ξέρνε τι τζιγγινέδες και πενταρούλες είμαστε, κι αντί για τούτο μας λέγ’ ο υπουργός τ’ Λαμπράκ’ συγνώμ’ τς παιδείας ήθελα να πω, όχ’ βρε σεις ούλ’ θα σας κάμω τ’ Πανεπιστημίου. Αφού μια εξόλ’ς και προόλ’ς που δε γκατάλαβε, νόμζε που ήλεγε για δρόμ’ και πατεί τς τσατσαρίδες: «-Όχ’ τ’ Πανεπιστημίου, όχ’ τ’ Πανεπιστημίου, εγώ θέλω να γίνω τς Συγγρού». «-Μη φωνάγ’ς μωρή τι τς Πανεπιστημίου, τί τς Συγγρού, το ίδιο έναι» τς κάμεν’ ένας. Ούλ’ σε λέγ’ γέρ’, νιοι, έξυπνοι, χαμέν’ ΤΕΙ, σουρντί, μπουρντί, θα νέναι τ’ Πανεπιστημίου. Πόσεν’ έναι τ’ Πανεπιστημίου στ Γερμανία παράδειγμα; Είκοσ’ τς εκατό; Εμείς εκατό στς εκατό. «-Εσύ τι πτυχίο θα πάρς;» ρώτ’σε μαθέ ο γερο Μήτρος το γερο Κωσταντή. «-Εμένα από μκρέλ’ παιδέλ’ μ’ αρέζνε τ’ αγερόπλανα π’ πετούνε, γι αυτό λέγω να μπα να γίνω μαθέ πιλότος» «-Εσύ Μήτρο;» «-Να μαθέ εμένα απαξανέκαθε με άρεζε σα μπαιδί να ξεγκλιάζω τς βαθρακοί και πιο μεγάλος να μνουχώ τα γουρτζελούδια, γι’ αυτό το πτυχίο μ’ θέλω να γράφτ’ απάν’ χειρούργος. Μεγάλ’ η χάρ’ τ’ Αγιοπαχούμιου και τς οσίας Κεραστούδας που φώτ’σε τον υπουργό μας κι ας λέγαν καμπόσεν’ ότι και καλά ήνταν ντιπ χάχας. Αφού σε λέγ’ τα παιδέλια π’ θα βγαίν’νε απ’ το νήπιο θα παίρνε κατευτείας το πτυχίο να μη γκουράζντεν τα καμένα να διαβάζνε ούλα τα χρόνια. Στν αρχή ο κόζμος δε μπίστευε στ’ αυτιά τ’. «-Μπρε μαθέ τι λογιά τ’ Πανεπιστημίου θα νέναι ο Γιώρεγ’ς παράδειγμα, που έναι η κεφάλα τ’ ξερή σα ντο γκντερίδ και που έκαμε τρίγια χρόνια να μάθ’ το ο κι ακόμα το κάμεν’ σα ντο μουστοκούλ’κο;». «-Aφού θα γίν’ θάμα μπρε αυγουλά, τι σε κόφτ’ εσένα, στα θάματα ούλα γίντεν» με είπε ο μπατζανάκηζεμ. Ρωτώ μαθέ προχτέ το γκμπάρο μ’ ποια ήνταν δυο παιδέλια που παίζαν μπίλιες. «Α το ένα έναι ο καθηγητής το Γιαννούδ’ και το άλλο έναι ο γυναικολόγος το Κωστούδ’». Θάμα θαμάτων, μέγα το έλεος σ’ Κύριε, βοήθα μας τς αμαρτωλοί.