Το Πανεπιστήμνιο να γιν’ σν Ατσκή

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Το Πανεπιστήμνιο να γιν’ σν Ατσκή

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας




«Το καλό Πανεπιστήμνιο
σα ντο κρέας το κλεψίμνιο
το Πανεπιστήμ σν Ατσκή
και μπαντιέρα το βρακί»

Χρόνια και ζαμάνια άκουμνε ότι το βάλαν αντέτ μουχαμέτ να φκιάξνε Πανεπιστήμνιο κα στο Κάστρο. Και μια δε νέχνε σπιτ’, μια δε νέχνε φράγκα, μια δε νέχνε κασίδα στο χαρανί τς. Ούλο κάμνε λεγ’ πιτροπές για «να προωθήσνε το θέμα». Τι έναι μαθέ τούτο το φωτιοκαμένο το «θέμα», κανέ σαμάρ που ξέστριψε κι έγειρε μονόμπατα απ’ το γάδαρο και θα το βογ’θήσνε να ερτ στα ίσα τ’; Τούτες γοι πιτροπές έναι σαν ένα παρτσακλό ζο με τέσσερα πισνά ποδάρια. Παλιά είχαν ερτ κατ τσιτσαρολαίμδες παραμαχαλαδιού, ειδικοί για πανεπιστήμνια και ψάχναν στν Ατσκή και τ’ άλλα χωριά να βρούνε λέγ’ σπιτ’, που θα κάμεν’ για πανεπιστήμνιο. Στν αρχή νομίζαμ ότι μας χωρατεύνε, γιατί πήκαμ τι έναι μαθέ το πανεπιστήμνιο, κανές Αλβανός που ψάχεν’ να νοικιάσ σπιτ’ για να πομείν’; Αλλά ύστερα καταλάβαμ’ ότι μλούσαν στα σοβαρά, δεν ήνταν και αποκριγιές, θέλαν ζορ ζορενά σπιτ’ για πανεπιστήμνιο. Γυρίσαν σε κατ μάντρες, δγείκαν καμπόσες χαλακιές κι ύστερα κάτσαν και καλοβλέπαν σα τς στραβοκούρναρ το παλιό το σκολειό και κνούσαν τς κεφάλες τς φχαριστημέν’. «Τούτο κάμεν’» πήκαν. «Μπρε μαθέ αφεντικά, μείς μαθέ το παρατήσαμ τούτο το σκολειό εδώ και ξήντα χρόνια γιατί είχε γίν’ θρούβαλο, και σεις θα κάμτε εδώ πανεπιστήμνιο; Σε γουρτζελίσο τλουμ μαθέ πίν’ς νερό;» τς συτχαίν’ ένας. «Άμα δψας πιν’ς κι απ’ το λάκαρο». Ο κόσμος πάτ’σε τα χάχανα. «Μπρε τι έναι μαθέ το πανεπιστήμνιο, σκοπαγ’δέλες με ντ τζαγλούδα μέσα να κάτσεις να φας ένα ταβά, ή σμάνουρα με το ζάχαρ;». Ύστερα ξεχάσκιε το πράμα, τ’ αποφασίσαν να το φκιάξνε κα στο Κάστρο. Τώρα πάλε μαθαίνω, ντ γκάτσαν τ’ βάρκα και ψάχνε για σπιτ για το πανεπιστήμνιο.
Εχτές σα διέβασα τν αφουμερίδα τ’ Λια τ’ Κότσαλ’ που ήλεγε τούτο το πράμα, μάζωξα τς χωριανοί μες στο γκαφενέ τς Βεργίνας και τς λέγω. «Μπρε σεις για ακούτε δωνά. Το πανεπιστήμνιο θα γίν’, βγήκε το ιλάμιτ. Γιατί να μη ντο φκιάξομ στν Ατσκή, αλλά να μπαντέχομ τς λωλοπερτσίνες τς Καστερνοί, που όσο να φορέσνε τα σαρίκια θα αμπολήσ’ η αγκλησά; Αφού θέλνε χαλακιές εμάς τι μας νοιαζ’, ευκαιρία να κάμομ πολλές σκολές, οχ’ μόνε μια, και να τς πλήσομ ούλα τα χαλάσματα και τς αχερώνες. Α τα σλουπώσομ κομάτ, α ντθούμε και α ποδεθούμε και μεις λίγο, μην είμαστε με τς χλαπτσάρες και με τα μπαλωμένα τα κάρκαλα και α τς πούμε, μεις είμαστε καθηγητάδες σε τόσες δλειες, α κάμτε σν Ατσκή πολλές σκολές. Σας δίνομ τα σπίτια, σας δίνομ και τς καθηγητάδες». «Μπρε βόδια τς πέρασες τς φοιτητές μαθέ και λες θα τς παχνίσεις μες τς σταύελ’» με λέγ’ ο γκμπάροζεμ. «Βόδαρος είσαι συ που δε νογάς και τρως τ’ αρβίθια μαζί με τς αρβιθιές, διαβόλ κουτρούμπαρε» τον λέγω. «Γιατί μπρε τα κανονικά τα πανεπιστήμνια πάλε βόδια δε βγάζνε;» τον ξαναλέγω. «Ακσε δωνά μη βιάζεσαι και ξεβιάζεσαι και πετιέσαι σαν μπόρδος και πετνάζεσαι σα να σε τζίμπσε γαδαροσφήγκαρος, τα έχω λογαριάσ’ ούλα απ’ το νι ως το βελόν’. Παλιά τα γκαρσόνια δε χρειγιάζνταν καμιά σκολή, απ’ τα πρόβατα κατευτείας γκαρσόν’. Τώρα σε λέγ’ πρέπ’ να βγαλ’ τουριστική σκολή. Ακούτε τι σκολές μπορούμε να φκιάσομ».
Βγάζ καλύτερο τυρί απ’ τς Λημνιοί, κανείς; Α κάμομ μια τυροκομική σκολή και α κάμομ καθηγητή το Γιώρεγ’ τον Αραφάτ και α τς κάμνομ μελίπαστο, που θα γλείφτνε και τα δαχτύλια τς κι οχ’ τυριά λύσσακες ή ξνήθρες και βζγκωμένα που δε ντα τρώνε ούτε οι κάτες. Α κάμομ και μια σκολή τζογαδείο, π’ θα τ’ λέμε «τουριστική σκολή μαθέ τυχερών παιγνίων» και α βάλομ καθηγητάδες ουλ’ τς τζογαδόρ, να μας καθογ’δεύνε και για το χρηματιστήργιο. Ύστερα, έχομ’ τόσες αγιούσες, που παίρνε σειρά τα αγκελ’σούδια και κωλοκόβντεν χωρίς να κάμνε καμιά δλεια. Α τς κάμομ μια αγιοτική σκολή π’ θα τ’ λένε θεολογική και α τς μαζέψομ’ ούλες τούτες τς κουρούνες να κάμνε δεκεί τα πατερμά τς, μπας και μας βογ’θήσ κι ο μεγαλοδύναμος και ξετζιμπλιάσομ κοματούδ, από παρά γερενέ. Α κάμομ και σκολές για γλυκατζίδκα κι α βάλομ καθηγήτριγιες τς εγ’ναίκες απ’ το συνεταιρισμό και σκολές για ψωμάδκα με καθηγητές τα Χρυσαφούδια. Α κάμομ και μια σκολή για γαζόζες και άλλα πιοτά κι α βάλομ να διέβάζ τς φοιτητές ένας απ’ τς δμάρδες. Μπορούμε να φκιάξομ και μια σκολή για σαμαράδες με καθηγητή το Χρήστο το Λαγ’νά. Τι, πού θα βρούμε τς γαδάρ; Α τς αγοράσομ απ’ τς ατζγκάν’. Τι, δε τς χρειγιάζεται ο κόσμος; Γιατί ουλ’ τς απιστήμονες που βγάζνε τα κανονικά τα πανεπιστήμνια, τς χρειγιάζεται κανείς; Κι άμα θέλ’ς, οι γαδάρ δε γυρεύνε ούτε μιστό.
Τέλος πάντων για να μη λέμε σάλια μπάλια δέκα τσβάλια, μπορούμε να κάμομ όσες σκολές θέλομ. Μια σκολή για το ξεβάσκαμα με καθηγήτριγια τν αξαδέρφημ τ’ Κατερίνα και μια σκολή για το ξεμέτρημα. Εδώ θα βρούμε ώσαμε εκατό καθηγήτριγιες. Μια σκολή για τ’ μπάλα. Θα διεβάζ τς μπαλαδόρ ο Νίκος ο τζέτζερας κι ο Σάββας ο Κριγιαρής. Μια σκολή για το ρακούβγασμα. Α κάμομ και σκολή γιαλοφορικής «Ο Αγιαρμόλας» με καθηγητή το Μπαντελή το Μαυρουδή. Επειδής μεις οι Λημνιοί είμαστε μαθέ και χορευτανάδες α κάμομ και χορευτανείο με καθηγητή το Χαράλαμπο το Λαντούρ απ’ τς Σαρδές, για να μη χορεύνε το μπαλαρτό σα νας κι πατούνε σταφύλια και να μη χοροπδούνε σα τς παλιοπέτερν’. Στ’ γεωπονική σκολή πρύτανης θα νέναι ο Κώστας ο Βέργος με ειδικότητα στο σταφύλ’ το καλαμπάκ’. Και για να μη σας βογίξω το κεφάλ’ σας, μιλιούνια σκολές μπορούμε να στήσομ μες τν Ατσκή.
Γι αυτό άντεστε βιαστείτε, α νασπρίσομ το παλιό το σκολειό, α ξεφράξομ τα παραθύρια απ’ τς τσιμεντόλιθ’, που δεν αξιωθήκαν τόσα χρόνια οι δημαρχαίοι, α διώξομ τς αλεμονάτες απ’ τ’ σκέπα, α μερεμετίσομ’ και καμπόσες μαντρούδες και α φέρομ με τς αραμπαδιές τς φοιτητές. Και α τς πούμε, να, Ατσκή, κάμπος, λάτε τα έχομ’ ούλα χαζίρκα. Α βάλομ και λίγο άλας και πεπέρ και ότι μεις είμαστε κι άλλος δε νέναι, α καλέσομ’ και τον υπουργό τς παιδείας, που γελά σα ντο χαζοπούλ’ ουλ’ τν ώρα, να καμ’ τα εγκαίνια και α τον πούμε να υπουργέ τα πανεπιστήμνια π’ σε αξίζνε, εδιέτς κι αλλιώς ούλα τα ίδια τα έκαμες. Ο Αλής ο μπαμπαλής κι ο Πέτρος ο χασάν’ς. Και τότες θα τρώμε και μεις με κσα χλιάρια και α βάλομ φραγκούδια στο χοτζιρέ και δε θα λέμε ζορ η δλεια, μπελάς τα γράμματα, βαριά η καλογερκή.